Ik voel me zo

Gesprekken met kinderen over hun stemmingen

Het boek is niet meer en niet minder dan dat het belooft te zijn: “gesprekken met kinderen over hun stemmingen”. Het zijn erg korte gesprekken die de auteur begon met de vraag “wanneer voel jij je …”. Daarna volgt een gevoel zoals boos, verdrietig … of een woord dat een gevoel kan opwekken zoals grappig, heimwee. Kort onder elkaar volgen dan de reacties van de verschillende kinderen. Meestal bedraagt deze gemiddeld maar een zestal regels. Soms vraagt de auteur daarna door, maar dit gebeurt zeer weinig. Dikwijls moeten we genoegen nemen met een zeer korte reactie zonder meer.
Omdat ditzelfde concept 25 keer herhaald wordt, is dit al snel erg saai. Bovendien zijn de reacties onder het titeltje 'ontroerd' vaak momenten waarop kinderen iets 'zielig' vinden, wat niet noodzakelijk hetzelfde is. Dit doet wat vreemd aan omdat elke beschrijving van de kinderen herkenbaar is, behalve deze van dit gevoel.
Vaak zijn de reacties van de kinderen zeer origineel en beschrijven ze hun gevoelens beter dan we dit zelf zouden doen. Zo voelt heimwee volgens één van de kinderen als “kriebels in je maag. Alleen op een vervelende manier. Net alsof je vleermuizen in je buik hebt die vanbinnen aan het bijten zijn”.
Toch vraag ik me af waarom iemand dit boek zou willen lezen. Er is weinig samenhang en diepgang in de verschillende fragmenten ontbreekt. Hoewel de illustraties niet slecht zijn, zijn ook zij geen reden om dit boek te bekijken. Dit boek, dat eerder voor volwassenen geschreven lijkt te zijn, mist een doelpubliek. De enige doelgroep die ik kan bedenken, zijn mensen die het moeilijk hebben met het benoemen van gevoelens (zoals personen met autisme) en die graag weten welke gevoelens bij welke situaties passen. Erg veel mensen zullen dit niet zijn.