Zaza en Walter, ontmoetten elkaar in ‘de opvang’. Walter voerde er klussen uit en Zaza, die gevlucht was uit haar land waar het oorlog was, leerde er Nederlands. Het was liefde op het eerste gezicht. Joes zat toen al in Zaza’s buik. Bij zijn geboorte kreeg hij de naam van Zaza’s vader, Joesef en Walters achternaam, Van Rijn. Samen wonen ze in het eerste van de vijf huisjes langs de rivier. Het kleine huis dat helemaal klem lag tussen de dijkweg en het fietspad langs de grote weg. Walter hield zoveel van Zaza en Joes dat hij hun huisje zou hebben opgetild om het veiliger ergens anders neer te zetten. Als hij dat had gekund. Maar dat kon hij niet en toen gebeurde er dat wat iedereen had willen voorkomen. Een vrachtwagen miste de bocht en boorde zich in het huisje.

Deze ramp vormt meteen de intro van het boek. Als nietsvermoedende lezer word je opgeslorpt in de heftigheid en uitgenodigd om te weten te komen wat er gebeurde. Die verheldering laat even op zich wachten. Selma Noort neemt de tijd om op haar bekende, rustige wijze de omgeving en personages te schetsen. In de vier andere huisjes woont Walters familie. Er zijn een oudere oom en tante, oma Roe en haar broer opa Roekoe met zijn duiven en Walters broer met zijn vrouw en hun dochtertje Amber. Amber en Joes leiden er, temidden van deze volwassenen die ook elk hun karakteristieke eigenheid hebben, een aanvankelijk zorgeloos leven. De kinderlijke avonturen die ze beleven, bieden herkenning en de dialogen tussen de diverse personages zorgen onopvallend voor diepgang. Rustig kabbelend schetst Noort een beeld van een hechte, warme familie en gelijktijdig schetst ze een realistisch beeld van een evoluerende maatschappij. De bouw van de Maximabrug leidt tot minder zwaar verkeer in de buurt van de huisjes, maar zorgt er ook voor dat landbouwers die er generaties lang hebben gewerkt, onteigend worden. Na het ongeluk lijkt het alsof Zaza de gruwel die ze in Syrië meemaakte opnieuw beleeft. Ook hier nodigen de levensechte dialogen de lezer uit tot inleven, tot empathie. Zelfs na de ramp, waarbij voor Joes alles verwoest lijkt, blijft de samenhorigheid het belangrijkste ingrediënt in dit verhaal. De zachte kleine potloodtekeningen van Semla Noort tonen kleine details die volledig aansluiten bij haar beschrijvende toon.

Op de omslag zoemt Martijn van der Linden prachtig in op Het kleine huis bij de rivier. Voor het lezen geeft zijn illustratie een vermoeden van de warme, familiale sfeer; na het lezen valt op hoe de illustrator er op heel natuurlijke wijze tal van kleine details uit het verhaal in verweefde. Dit boek nodigt wie graag leest uit om voor even deel uit te maken van een echte hechte familie waar het goed is bij te horen.