Iedereen kent wel het verhaal van de schone slaapster. Zij is betoverd en slaapt in de hoogste torenkamer van het kasteel, diep verscholen in het donkere bos. Het hele kasteel is begroeid met doornstruiken en taaie takken vol prikkende stekels. Niemand kan er in. Iedereen, echt iedereen in het kasteel, slaapt. Dit is al honderd jaar lang zo. De prinses wordt op een dag wakker gekust door een mooie prins, met een blinkend zwaard en een zilverwit paard … Zo gaat het in het sprookje dat iedereen kent, maar niet in dit boekje! In dit verhaal is de prinses immers al wakker, ze was al wakker nog voor de prins kwam. In briefvorm communiceren de prinses en de prins met elkaar. Het vervolg is een zeer origineel en grappige versie van het sprookje, helemaal up to date gemaakt voor onze tijd. Zo bedankt de prins haar bijvoorbeeld, met een snerend trekje, voor de dikke postduif die tegen zijn raam kwakte. Hij wist niet eens dat die beestjes nog bestonden. Ook vraagt hij zich oprecht af hoe iemand er na honderd jaar slapen wel mag uitzien. Hij vermoedt dat dat op zijn minst toch erg verkreukeld zal zijn. Erg fijnbesnaard zijn zijn woorden naar de prinses niet. Voor echte romantiek moet je blijkbaar niet bij de prins zijn. Dat heeft de prinses al snel door. Aanvankelijk probeert ze het tij nog te keren, maar al vlug worden haar brieven ook anders qua inhoud. De prinses vindt hem alles behalve hoffelijk, galant of ridderlijk. Dat had ze nu toch wel verwacht van een prins, na 100 jaar slapen of wachten. De prins bekent dat zijn bompa hem het verhaal van Doornroosje vertelde en dat hij, de prins, op een dag haar zou bevrijden. Maar nu deelt hij aan de prinses mee dat ze geen hoop moet koesteren. Zijn grootvader was eigenlijk een beetje gek en hij is nu een prins van zijn tijd: hij houdt meer van skaten dan van een zwaard, van dieren beschermen en van lekker eten. Al dat gedoe met die toren, dat kasteel en die prinses hoeft voor hem echt niet. Maar dan slaagt de prinses er toch in om hem te vermurwen. Ze omschrijft hoe eenzaam ze is in het donkere kasteel waar iedereen, behalve zij, slaapt. Er rest haar niets anders dan te wachten op de prins of … de dood. Dit raakt een gevoelige snaar bij de prins. Hij is wel wat bang in het donker, maar is toch onderweg naar haar. Zijn zwaard werd opgepoetst door zijn moeder en zijn vader heeft zijn brooddoos klaargemaakt. Ze spreken nog af dat zij zal doen of ze echt slaapt, zo is het net echt en kan het verhaal eindigen zoals het hoort in een sprookje: met een happy end! Siska Goeminne schreef een geslaagde, eigen versie van het bekende sprookje. Het verhaal op de bijhorende cd wordt verteld door Clara Cleymans (prinses), Thomas Vanderveken (prins) en Johan De Paepe (verteller). De muziek van Tsjaikovski werd uitgevoerd door deFilharmonie, onder leiding van Steven Verhaert. De integrale uitvoering staat ook op de cd. De leuke, collage-achtige illustraties zijn van de hand van Tom Hautekiet. Het geheel is een mooi boekje, ideaal ook als cadeau.