Ronke is op sterrenkamp bij de sterrenwacht van Dassenheide. Ze weet al behoorlijk veel over sterrenen en planeten. Samen met haar vader heeft ze haar kamer volgekleefd met kleine smarties. Ze beelden allemaal sterrenbeelden uit. Het begon op haar zevende toen ze dolgraag het sterrenbeeld van de Kleine Beer wilde voelen.

Wat ze nog liever doet is hardlopen, buiten, zonder buddy. Dat mag ze sinds het voorval niet meer van haar ouders. Ronke is een tijd geleden op het strand tegen een klein meisje aangebotst en heeft haar behoorlijk pijn gedaan. Dus nu loopt Ronke ter plaatse en neemt haar fantasie haar mee op sleeptouw.

Nouri is samen met Ronke op sterrenkamp en wordt als haar buddy aangeduid. Hij probeert Ronke te overtuigen om toch ‘echt’ te gaan lopen. De heide is er immers de geschikte plek voor. Ronke wil het heel graag, maar dan moet Nouri haar beloven om contact op te nemen met zijn grootvader. Hij heeft hem nog nooit ontmoet en voor hem mag dat ook zo blijven. Hij heeft meer interesse in Stardust, zijn game-maatje.

Het is prachtig hoe Jef Aerts de belevingswereld van een blind meisje weergeeft. Je zou bijna denken dat hij uit eigen ervaring schrijft. Achterin het boek vermeldt hij Centrum Ganspoel. De mensen daar moeten hem een zeer goed beeld voorgehouden hebben van wat blind/slechtziend zijn is. Ongelooflijk mooi is de taal die door Jef gebruikt wordt om dingen in beeld te brengen. Het gaat hier niet over hoe de dingen er echt uitzien maar wel een beschrijving van hoe Ronke de wereld ervaart door te horen, te zien en te ruiken. Haar andere zintuigen staan steeds op scherp om haar zicht te compenseren. Bovendien beschikt ze naar eigen zeggen over een extra zintuig: haar fantasie.

De relatie tussen Nouri en Ronke verandert gaandeweg in een hechte vriendschap. Een mooi voorbeeld dat een beperking niet beperkend hoeft te zijn voor intermenselijke relaties. Naast Ronke werd Nouri als personage het meest uitgediept. De ouders van beide kinderen komen slechts in de zijlijn aan bod, maar dat is voldoende om hun bezorgdheden te voelen. Het zijn immers Ronke en Nouri die vertellen hoe zij met die bezorgdheden omgaan.

Marit Törnqvist zorgde voor de illuraties; zowel voor de kaft als voor de kleinere prenten binnenin. Het is niet de eerste keer dat ze met Jef Aerts samenwerkt. 'Never change a winning team.'

Een verhaal, beeldend verteld vanuit het perspectief van iemand die enkel beelden kan fantaseren. Ontroerend mooi.