Christopher Knabbel

Een verhaal met een moraal ... Deze uitspraak is ontegensprekelijk van toepassing op dit heerlijke prentenboek. De moraal van het verhaal is dat er voor elk probleem een oplossing is, als je goed nadenkt, het probleem met kennis van zaken aanpakt, geduld oefent en vooral niet opgeeft. 
Dit verhaal lijkt wel een dubbele betekenis te hebben. In eerste instantie gaat dit leuke verhaal over Christopher Knabbel, een cavia die houdt van voetbal maar nog liever paardenbloemblaadjes knabbelt. Alle cavia's uit zijn dorp eten volop paardenbloemblaadjes tot er in het dorp maar één bloempje over is. Dit bloempje staat onder Christopher Knabbels raam. Ook al komt het water hem in de mond, toch besluit Christopher om het bloempje niet op te eten.
Hier komt de onderliggende betekenis piepen. Als je even je eigen noden opzij schuift en verder kijkt dan je neus lang is, kan je niet alleen jezelf maar ook anderen gelukkig maken en dit voor lange tijd, misschien wel voor altijd. Christopher denkt diep na, gaat naar de bib en leert daar hoe je een paardenbloem moet beschermen en verzorgen tot hij een witte pluizenbol vol zaadjes wordt. Ook al zien die blaadjes onder zijn raam er heerlijk uit, toch neemt Christopher geen hapje. Hij is dus niet egoïstisch. Als de pluizenbol er eindelijk is, plukt Christopher de bloem en blaast de zaadjes op de top van de heuvel over de velden. Zo zorgt Christoper ervoor dat iedereen van het dorp opnieuw frisse groene blaadjes kan knabbelen.
De moraal van het verhaal? Die zien en lezen we op de laatste pagina van het boek. De kennis die Christopher heeft opgedaan in de bib, zet hij om in de praktijk. Christopher heeft namelijk beslist om paardenbloemen te kweken.
Naast de bijzondere tekst die soms beweeglijk werd weergegeven, zijn de illustraties ook een schot in de roos. De paginagrote illustraties zijn een mix van potloodtekeningen en collage. Dit vergt enige aanpassing maar al snel neemt de humor van de illustraties de overhand. En ik moet bekennen dat ik mezelf erop betrapt heb dat mijn vinger af en toe een prent van een cavia aanraakte om te voelen of dit nu wel of niet een echt caviavelletje was.