Schrijven over sociaal laakbare toestanden, zoals de strijd van een verwaarloosd en misbruikt kind, houdt altijd risico’s in. Klinkt de ellende reëel? Is de opeenstapeling van feiten nog geloofwaardig? Wordt de toon niet melodramatisch? Frank slaagt er wonderwel in om ons het leven van America, een jongen met een onwaarschijnlijke levensloop, op een pakkende manier uit de doeken te doen. Ze schrijft dan ook vanuit een jarenlange ervaring als maatschappelijk werkster en therapeute in gevangenissen, scholen en psychiatrische klinieken. America is vijf wanneer hij voor een weekend bij zijn moeder gaat logeren. Hij leert zijn twee broers kennen: Lyle, de oudste en Brooklyn, de gemeenste en dus de baas. Weet hij niet waarom hij America heet? “Je moeder heeft met zoveel mannen geslapen dat ze niet meer weet bij wie je hoort. Daarom heeft ze je maar America genoemd.” Wanneer hun moeder verdwijnt, besluiten de jongens voor zichzelf te zorgen. De kleine America beseft dat hij in zijn eentje de weg naar Ms Harper, die hem verzorgde als een eigen kind, niet terug zal vinden. Na drie jaar overleven worden de broers door de politie gevonden. Het is het begin van een lange tocht van instelling naar pleeggezin naar instelling: een kind dat verloren geraakt in het systeem. Het duurt tien jaar en een zelfmoordpoging vooraleer iemand zich engageert om America terug te vinden. Maar kan dat nog, na al wat er is gebeurd? Wil America zijn veilige droomplek Mount Everest ruilen voor een leven hier? Frank neemt je mee in een hartverscheurend verhaal waarbij je onvermijdelijk meerdere keren zucht: ‘dit kan niet zijn’. Ook al voel je de volgende ellendegolf aankomen, toch kwetst hij en stuit hij weer op ongeloof. Nee, zo mag een kind niet groot worden. Maar het feit dat deze reacties leven, betekent maar één ding: Frank heeft met verve een levensecht drama op papier gezet. Laat haar taal niet erg beeldrijk zijn, haar woordkeuze beperkt, de verhaallijn maakt dat alles meer dan goed. Dit boek is zonder twijfel een aanrader.