Wanneer de vos Ludas struikelt over het konijn Bontje en tegen een boom knalt, verliest hij zijn geheugen. Hij weet niet meer wie hij is, zelfs niet wat voor dier hij is. Uit zelfbehoud maakt het doodsbange konijn Ludas wijs dat hij een hert is en tussen beiden ontstaat een hechte vriendschap. Maar elke dag herinnert Ludas zich wat meer en Bontje verdwijnt wanneer het te gevaarlijk wordt. Op hun oude dag vinden ze elkaar weer. 

Wat een heerlijk origineel en hilarisch verhaal is dit! Je moet maar op het idee komen een verhaal over vriendschap te koppelen aan twee aartsvijanden. Daardoor wordt het op geen enkel moment melig, maar blijft het lekker spannend. Door het hele boek blijft de vraag hangen hoe de vos gaat reageren op het konijn wanneer hij zijn geheugen terug heeft. Dat ze elkaar na jaren terugvinden en de draad van hun vriendschap weer oppikken, vormt een mooi en verrassend einde. In de tekst wisselen dialogen en een verteller elkaar af, wat het boek heel levendig maakt om voor te lezen. Daarnaast is het genieten van de bijzonder sfeervolle illustraties. De gelaatsuitdrukkingen van beide dieren spreken boekdelen, hun menselijke houdingen zijn zalig. Ooit al een konijn op zijn achterpoten zien staan, terwijl hij met beide voorpoten op zijn pijnlijke rug duwt? Prachtig ook zijn de tekenen van veroudering bij beiden: de gerafelde vacht van het konijn, het buikje van Ludas. Het eindbeeld, waarin Bontje op de rug van Ludas het bos intrekt, nagekeken door een horde bosdieren, is het eindshot van een Disney-klassieker waardig.

Een heerlijke ode aan vriendschap en vertrouwen!