Het gebeurt ook wel eens dat je wel goed hebt scherp gesteld, maar verkeerd richt. Dan krijg je een foto waarop je heel precies de nerven van een blad kunt zien, of de structuur van een grasspriet, maar datgene wat je wilde vastleggen blijft bij het afdrukken gehuld in een soort vage mist. Zo is het ook met mijn herinnering van wat er toen gebeurde, Stien. (p. 127) Mirjam gaat met haar ouders op reis. Naar hetzelfde eiland als anders, waar dezelfde mensen komen, met dezelfde tent … en toch is dit jaar alles anders. Stine, de zus van Mirjam, is er voor het eerst dit jaar niet bij. Zin per zin wordt de mysterieuze sluier van dit verhaal een beetje opgelicht. Waar je in het begin volledig in het duister tast wat betreft de allesomvattende afwezigheid van Stine, krijg je heel geleidelijk een kleine inkijk in het volledige plaatje. Een plaatje dat niet het mooiste is, een plaatje waarin kleine zusjes eigenlijk groot hadden moeten zijn en hadden moeten zorgen voor … Ook al reserveren ouders die taak meestal voor hun oudste kind. Verdriet, schaamte en schuld mengen zich doorheen het verhaal als een palet van gevoelens. In sobere bewoordingen worden grote dingen gezegd en verzwegen, om zelfs op het einde van het verhaal nog vraagtekens te laten … Een intrigerend boek dat je aan je stoel gekluisterd houdt, al was het alleen maar om het verhaal te kennen dat in elke regel verhuld en toch getoond wordt.