Zoals het gebeurd is

Bent en Joeri zijn zo’n goede vrienden, daar komt niets of niemand tussen. En toch, wanneer het nieuwe schooljaar een nieuwe klasgenoot met zich meebrengt, gaat het fout. Het lijkt al snel te klikken tussen Joeri en de nieuwe, Finn. De onzekere Bent voelt zich meer en meer buitengesloten. Wanneer Bent denkt dat Joeri zijn geheim verklapt heeft, neemt hij wraak en daagt hij Joeri uit tot een gevaarlijke onderneming. “Toen ik begon te praten had ik nog altijd geen plan. Ik wist alleen dat er iets zou gebeuren als ik uitgepraat was. Wat precies, dat wist ik niet, wel dat het iets ergs ging zijn. En dat ik nog een paar keer de kans zou krijgen om me te bedenken. Dat ik de ramp die kwam nog kon voorkomen. Gewoon door te stoppen met praten. Ik wist dat ik het niet zou doen.” (p. 162)
Dat er iets dramatisch gebeurt, weet je al voor je dit boek openslaat. Maar het is een geweldige verdienste van de auteur je in de ban te houden in de 165 bladzijden die naar de ramp leiden. De structuur draagt hier zeker toe bij: het heen en weer springen in de tijd, met zeer korte hoofstukjes die eenvoudigweg 'Vandaag' of 'Twee weken geleden' als titel dragen, waardoor je met mondjesmaat stukjes van de puzzel krijgt aangereikt. Ook het vertelstandpunt van Bent speelt hier een rol in: hoe hij de gebeurtenissen beleeft, zijn gevoelens, misvattingen, het van binnen uit beleven, ... dit maakt het verhaal heel intimistisch en maakt ook dat je niet kan ontsnappen. Tenslotte is er de schrijfstijl van een auteur die dan wel debuteert in jeugdliteratuur, maar een rijke ervaring heeft als acteur én auteur van theaterteksten. In korte zinnen, en eenvoudige woorden, in een staccato stijl, zet hij een heel filmisch verhaal neer, met diepe gevoelens.
Dit boek vertoont een vreemd contrast: enerzijds heel klein - in omvang, in tijdspanne, in gebeurtenissen, … - maar anderzijds mag het echt wel een groots debuut genoemd worden.