Net zoals in het verhaal van Annie M.G. Schmidt krijgt deze Sinterklaas te maken met een zware storm waardoor alle pakjes overboord vliegen. Maar Sinterklaas blijft lachen en stelt een ietwat omslachtige manier voor om opnieuw aan pakjes te geraken: "We varen de wereld rond en ik ben er zeker van dat we hulp krijgen." Eerst gaat hij naar Amerika. Verwacht hij daar het meest te krijgen? Hij verzamelt er typisch Amerikaanse producten als "cowboyhoeden, indianenpakken, baseballen en nog veel meer." Vervolgens zetten ze koers naar Afrika en daar krijgen ze: "bananen, noten (typisch Afrikaans?), sinaasappels en nog veel meer." Dan gaat het naar Oceanië waar ze "fietsen, surfplanken, vliegers en nog veel meer" ophalen. Terwijl de boot van Sinterklaas doorstoomt naar Azië, drijven er ergens op zee heel veel pakjes. Via Rusland maakt hij blijkbaar gebruik van de noordelijke doorvaart langs de noordpool en komt hij ergens bij chocolademakers terecht. En toch is Sinterklaas net op tijd om op zijn verjaardag alle kinderen met cadeautjes te verwennen. En als je je afvraagt wat er met de pakjes die op zee dreven gebeurde, dan moet je heel goed naar de wereldbol op het schutblad achteraan kijken. De illustraties zijn bont, een mengeling van tekeningen en collages. De meegebrachte cadeautjes zijn soms stereotiep en af en toe vergezocht (fietsen uit Nieuw-Zeeland?). Het enige verrassingselement zit in de pakjes die overal ter wereld aanspoelen. Maar die wereldbol is zo klein dat de details moeilijk te zien zijn. Je zou aan de hand van het verhaal een wereldreis met de kinderen kunnen maken en hen meer typische producten uit die landen laten zoeken, bijvoorbeeld door met de klas een wereldwinkel te bezoeken.