Wolfie heeft honger, enorme honger. Hij snuift en gromt, loopt langs beken en moerassen om konijntjes te verschalken. Hij ziet ze overal, de lieve konijnenoortjes, maar waarom moet hij zolang zoeken?

Een heel spannend en soms een beetje griezelig prentenboek voor kleuters die de wolf niet 'schuwen' of toch wel een beetje! De symbiose tussen tekst en illustraties maken dit prentenboek tot een juweeltje. De bijzondere kleurencombinaties geven de juiste sfeer en ook de soms grote spanning weer. De illustraties in klei geven de levendigheid weer die het verhaal oproept. Vooral de kleuren zijn hevig en zeer mooi. Ze contrasteren krachtig met hun omgeving – zoals de felgele/oranje konijnenoortjes die her en der opduiken –  ze versterken de betovering en geheimzinnigheid ... Alleen de wolf heeft een felblauwe kleur; daardoor ziet hij er des te woester uit. maar ook een beetje kwetsbaar. Hij valt zo erg, vooral 's nachts, dat  konijntjes hem telkens te vlug af zijn. Heel grappig is ook dat het telkens lijkt dat de diertjes een spelletje verstoppertje spelen met  de wolf ... Het  breekt de spanning een beetje. 

De eenvoudige zinnetjes met weinig woorden roepen de juiste gevoelens op, een beetje schrik maar ook een grote nieuwsgierigheid naar de afloop. En ja hoor, als de konijntjes Wolfie verrassen met een torenhoge besssentaart, is er geen wolvenhaar op zijn hele lijf dat er nog aan denkt een konijntje te vangen. Een heerlijk schitterend verhaal voor driejarige kleuters.