Rosita is vier wanneer haar papa plots verdwijnt. Zij en haar mama worden weggebracht naar een gevangeniskamp in de wildernis. In het kamp zijn geen bewakers. Dat is niet nodig want in ieder huis van de Nederzetting is een rood bewakingsoog in de werkplaats geïnstalleerd. Op deze manier wordt er macht en controle uitgeoefend op de mensen die daar verblijven. De vader en moeder van Rosita waren wetenschappers in het Biologisch Instituut. Omdat de de populatie van wilde dieren, door verontreiniging en de helse kou, drastisch aan het dalen was, werkten zij aan een middel om deze diersoorten te redden. Ze ontwierpen de ‘Lindquist-kits’. Mutaties die ervoor konden zorgen dat de dierenpopulatie opnieuw kon aangroeien. Haar ouders ontdekten echter dat de regering heel andere plannen had met hun uitvinding. Ze creëerden een extra kit die ze geheim hielden. Kort daarna arresteerden de Ordediensten haar vader en werd Rosita samen met haar moeder ‘verbannen’. Voor Rosita, die amper vier is wanneer dit gebeurt, is dit alles echter niet te vatten. Zonder dat zij het beseft, wordt ze door haar moeder opgeleid om zelf Lindquist-kits te creëren. Wanneer Rosita dertien is (ondertussen heeft ze de bijnaam Sloe gekregen) en op internaat zit, krijgt ze te horen dat ook haar moeder is ‘weggehaald’. Ze beseft dat het lot van de kits in haar handen ligt. Een verantwoordelijkheid die zwaar weegt, en waarvan ze de draagwijdte ook niet altijd kan vatten. Voor Rosita/Sloe begint een gevaarlijk avontuur.
Dit is een verhaal waar je niet vrolijk van wordt. Maar dat is volgens mij dan ook niet het opzet van de schrijfster. Gwyneth Jones, alias Ann Halam, creëert met haar woorden een echte sfeer van koude, verbittering, angst. Het hoofdpersonage leeft in een wereld die ze zelf niet helemaal begrijpt. Een harde wereld. Een wereld waarin je niemand, of bijna niemand kan vertrouwen. Een wereld waarin Rosita/Sloe op zichzelf is aangewezen. Sloe krijgt op dertienjarige leeftijd een enorme verantwoordelijkheid te dragen. Je voelt doorheen het verhaal haar worsteling met zichzelf, de anderen, haar verantwoordelijkheden en haar angsten.
De schrijfster is erin geslaagd je mee te zuigen naar de koude, harde wereld van Sloe/Rosita. Vanaf het eerste moment krijg je, door haar woordgerbuik, een mooi beeld van die koude, harde wereld. Een voorbeeld: "De leegheid van het koude land lijkt wel magisch; zo wijd, zo wild. Het grijpt in het hart van het kleine meisje en vervult haar met een verlangen dat ze niet kan verwoorden."
Het boek heeft een sterke cover die ook dat harde en koude uitstraalt. Het is dan ook spijtig dat de titel en de beschrijving achteraan op de flap niet echt uitnodigen om het boek te lezen. De titel is ook wat ongelukkig gekozen. Je weet niet hoe je hem dient te interpreteren. En hij dekt de lading/ inhoud van het verhaal niet helemaal. De korte samenvatting achteraan is ook niet echt samenhangend. Het lijkt of men de tekst zo kort mogelijk wou houden en er daarom een paar zinnen tussenuit heeft gelaten. Dit boek is aan te raden is aan al wie even iets anders wil en zo’n sombere, duistere boeken wel kan smaken. Je zal het boek wel moeten aanprijzen aan de lezer. Want het boek prijst zich, door de foute titel en de beperkte, onsamenhangende flaptekst, zelf niet aan.