Je herkent zijn boeken al van ver! Wat een herkenbare stijl! En wat kan die Sydney Smith lezers en kijkers raken! Of het nu over een verloren gelopen kat, een stotterend kindje of de liefde tussen grootouder en kleinkind gaat ... de illustraties spreken boekdelen. Net zoals in Klein in de grote stad, neemt Smith zowel illustraties als tekst voor zijn rekening. Als dan ook nog van de Vendel de vertaler van dienst is, weet je dat ook dit hoogstwaarschijnlijk een topboek zal zijn. Mijn nieuwsgierigheid werd in ieder geval geprikkeld. Wat zou de persoon in het prentenboek nog moeten weten?

Mama en haar zoon halen samen herinneringen op. Ieder om de beurt begint met “Weet je nog…”. Ze vullen elkaar kort aan. De bruinrode tekst is die van de mama, de blauwe van het kind. Elke herinnering bestaat uit drie dubbele bladzijden. Op de eerste zie je mama en kind naast elkaar met de tekst “Weet je nog?” Op de volgende wordt de herinnering beschreven en vullen zes kleinere illustraties het verhaal aan. Geen volledige tekeningen, maar herkenbare details uit het geheel. Op de derde dubbele bladzijde staat er dan een grote illustratie met de gedachte die de andere persoon bij de opgehaalde herinnering heeft.  

In alle herinneringen komt papa voor. In het nieuwe huis, is papa er niet meer. Wat er gebeurd is, laat de auteur in het midden waardoor het boek multi-inzetbaar is. Is papa overleden, vecht hij mee in een oorlog, zijn de ouders gescheiden, zijn ze moeten vluchten…? Feit is wel dat mama en haar zoon er samen het beste van willen maken. Daar horen hopelijk ook veel nieuwe herinneringen bij.

Wat speelt Smith weer prachtig met de lichtinval. Wat slaagt hij er ook weer in om veel te zeggen met weinig taal. Wat slaagt hij er weer in om de lezer te raken. Wat ben ik fan van deze auteur/illustrator die weer voor een “wauw-boek” zorgde.

Absolute aanrader!