Jimmie ligt in het ziekenhuis, met zijn hoofd in het verband als een mummie, met snerpende hoofdpijn, brandwonden, beschadigde ogen, pijn overal. Elke dag komt politieman Ratelbuis hem ondervragen over de gebeurentissen die hieraan vooraf gingen, maar het is eigenlijk vooral aan de Molukse verpleegster Agnes dat Jimmie zijn verhaal doet. Het verhaal over zijn vriend Bram die op een dag in zijn leven kwam en daar een steeds meer overheersende plaats ging innemen. In het begin ervaart Jimmie dit als positief; Bram heeft interessante theorieën, geweldige invallen, durft alles en is nooit saai. Maar gaandeweg ontdekt Jimmie de duistere kant van Bram en zijn obsessie voor de Wet van het Gevolg: hoe een kleine actie zoals een steen door iemands ruit gooien een groot gevolg kan hebben. Of zien hoe mensen reageren, wanneer je hen iets afpakt wat hen dierbaar is bijvoorbeeld. Bram is zo gehaaid dat het lang duurt voor zijn klasgenoten, leerkrachten en zelfs zijn beste vriend hem doorhebben, maar dan is hun wraak ook genadeloos.
De structuur waarin het boek opgebouwd is, geeft het verhaal een extra dimensie: elk hoofdstuk in het heden, met pijn, ondervraging, hersenratels, en verlossende gesprekken met Agnes, wordt afgewisseld met één uit het verleden, dat zelfs in lettertype onderscheidend is. Zo kom je beetje bij beetje de waarheid te weten en krijg je als lezer vooral ook de tijd mee te gaan in de weg die Jimmie zelf heeft afgelegd. Anderzijds vertraagt dit procedé ook het verhaal, en werkt de herhaling ook wel de verveling in de hand. De hoofdfiguren Bram, Jimmie en ook wel Agnes zijn goed uitgewerkte personages, al blijft het me een raadsel waarom Agnes van in het begin zo fel en overtuigd de verdediging en bescherming van Jimmie op zich neemt.