Dit kortverhaal werd speciaal voor “de maand van de filosofie” geschreven met de bedoeling om er nadien over na te denken en/of samen te bespreken en te bediscussiëren.

In een vlotte, toegankelijke taal wordt het verhaal afwisselend door de ogen van broer Achim en zus Leila verteld. Leila is het zorgenkindje van het gezin. Ze zit wegens ziekte in een rolstoel en heeft zo goed als constant een begeleider nodig omdat ze aanvallen kan krijgen. Met haar broer heeft ze een sterke band tot hij ineens grote gedragsveranderingen vertoont. Achim en zijn moeder dragen de natuur en het klimaat in het algemeen een warm hart toe. In “de aardelaar” kunnen ze hun ei kwijt. Werken in de tuinen met hun handen in de aarde brengt hen rust en voldoening. Het doet hen ook de zorgen van thuis vergeten. Wanneer de mensen daar radicalere ideeën krijgen besluit mama er te stoppen, maar Achim raakt volledig in de ban van leiders Frodo en Uta. De acties die ze tot nu toe deden waren te braaf en brachten niet veel zoden aan de dijk. In Achim zien ze de ideale persoon om grootsere dingen uit te voeren. De radicalisering is een feit. Leila doet na een vreemde sms van haar broer een ultieme en spannende poging om haar broer te vinden.

Kunst schrijft dit verhaal in een eenvoudige en makkelijk te volgen taal. De personages worden duidelijk en herkenbaar beschreven. De korte hoofdstukken zorgen voor een hoog tempo en strakke spanningsbogen.

Knap hoe er zich in een dun boekje een boeiend verhaal kan ontwikkelen. Een young adult dat ideaal is voor jongeren die lezen (nog) geen warm hart toedragen.