Dit boek doorboort elke pagina. Het start als een streepje en groeit elke keer je de pagina verder openslaat. Het intrigeert vanaf het eerste moment: een donkere achtergrond met daarop een knalrode titel en in het midden zit een gat in de vorm van een boom. Het lijkt een zwaarmoedig boek, maar het wordt opgefleurd door de rode boom in het gat en lachende kinderen. Het gat zien we als een rode boom, wat erg uitnodigt om ‘binnen’ te kijken.

Het prentenboek vertelt twee verhalen: wat er gebeurt als we negatief naar elkaar zijn tegenover wat vriendelijkheid met ons doet. Een nieuw gaatje Op de linkerzijde ontwikkelt het zich tot een dorre stam, de vrolijke rechterkant laat het spleetje groeien tot een boom. Ook de tekeningen groeien in grootte. Zo wordt visueel zichtbaar hoe negativiteit en positiviteit kunnen groeien als tegenpolen, maar groeien zullen ze. Het is een heel belerend verhaal en wat clichématig, maar het werkt wel. De tekst is op rijm. Dat kan een fijne manier van vertellen worden, maar laat je eigen fantasie en woorden die de prenten oproepen maar komen. Dat lijkt me even fijn en minder belerend. De tekeningen zijn typisch voor Britta Teckentrup. Ze zijn lieflijk en je kan er uren naar kijken. 

Op het einde rennen de kinderen in elkaars wereld en leren de blije kinderen aan de boze kinderen hoe het moet. Weer cliché, maar mooi uitgewerkt.