In dit boek heeft vos veel heimwee naar zijn papa die er niet meer is. Hij wil eens gaan kijken of hij zijn papa misschien op de maan kan vinden. Verschrikkelijk is dat, het verlies van een vaderfiguur. Uiteraard kan ook dit boek het bijhorende verdriet niet in tekst en tekeningen omzetten. Toch is het een mooi boekje en toont het vooral aan de hele wereld dat er naast die diepe rouw ook nog ruimte kan zijn voor andere dingen, zoals nieuwe vriendschappen.

In het boek wordt veel met kleur gespeeld om deze twee emoties duidelijk te maken. Het gele staat voor iets positiefs. Dat kan mama zijn, een gezellige babbel aan tafel of de maan die ver weg aan de hemel staat en waar papa misschien wel is. Het verdriet wordt in het boek geaccentueerd door een donkerblauwe kleur. Toch wordt het boek niet sentimenteel. Dat komt vooral door de gestileerde figuren. Deze komen mooi tot zijn recht omdat de illustrator ook niet bang is om lege vlakken te gebruiken. Dit geeft het boek de rust die het verdient.

En of vos in dit boek tot bij de maan geraakt? Dat verklap ik je lekker niet …