Vlek zwemt niet graag en voor een eend is dat niet zo handig. Ze kan wel goed vliegen, maar is steeds afgeleid door alles wat haar ogen zien. En toch zijn dit ook eigenschappen die Vlek net héél speciaal en bijzonder maken. Wanneer je dit boek in handen hebt, geeft het een eerder ouderwetse indruk. Een indruk die blijft doorheen het boek; zowel de tekst als de illustraties doen erg retro aan. Het verhaal zelf houdt het midden tussen een fabel, een dierenverhaal en de uitgaven van Toon Tellegen (weliswaar een veel mindere versie). Een kindvriendelijk dierenverhaaltje wordt op een filosofische manier geschreven. De woorden zetten aan tot mijmeren en filosoferen, tot nadenken over hetgeen er geschreven staat, maar het verhaal blijft leesbaar door die woorden heen. Al zal er bij sommige woorden een woordje uitleg nodig zijn, want het taalgebruik is niet altijd eenvoudig voor een negenjarige. Bij het lezen van dit boekje bekruipt je dan ook de vraag: is dit eigenlijk kinderlectuur? Wel, misschien niet. Of misschien ook wel. Dat hangt af van hoe het gelezen wordt (alleen of met begeleiding), van wie het leest (een boekenwurm of een sporadische lezer), … Een boek dat niet voor iedereen toegankelijk is, maar dat zeker geen negatieve indruk nalaat.