Traan keert terug

Op de dag van het Grote Misverstand wandelen Traan en Mulke door het oerwoud. Het is een broeierig hete dag waarbij de anders zo verkwikkende Spraakwaterval nu in alle talen zwijgt en de Koelboxbomen evenmin afkoeling bieden. Mulke en Traan kiezen de verkeerde dag uit om bessen te plukken, want het Grote Misverstand slaat genadeloos toe. De boezemvrienden maken elkaar bittere verwijten en er volgt een kanjer van een ruzie. Hun onaantastbare vriendschap knakt en Traan en Mulke gaan elk hun eigen kant op. Traan zoekt naar het Tranendal, Mulke wil het Grote Misverstand uit haar kop. Dit prettig gestoorde boek vertelt over de belevenissen van Traan, de jongen met de gouden waterlanders. Wanneer hij een traan laat, zwicht iedereen voor hem en doet wat Traan verlangt. Op zijn tocht naar het Tranendal ontmoet Traan heel wat rare figuren. De Beunhanen halen Traan over tot een ritje op hun nieuwe motorspan, het kleffe gezin wil de jongen met de gouden tranen maar wat graag opnemen in hun kleffe huis en Mens, een oud bloot mannetje, brengt Traan enorm aan het lachen. Er zijn ook personages die het minder goed menen met Traan. Voor de boze wolf en de bewoners van het Moeras der goede bedoelingen moet Traan uitkijken, maar als hij een gouden traan laat rollen, helpen ook deze figuren hem zijn tocht verder te zetten. Het verhaal staat bol van virtuoze en originele taalspitsvondigheden. Traan moet voortdurend de juiste weg kiezen en hij kan daardoor wel eens het Verkeerde Pad nemen. Gelukkig laat hij de Grote Lijdensweg links liggen en rust hij onderweg even uit tegen een Kloteboom, waarnaast een zak staat. Een klootzak? Neen, een rotzak want hij bevat de meest rottende spullen. Zo breit het verhaal zich van de ene creatieve vondst naar de andere en zelfs aan de namen van hoofdstukken werd gedacht. Hoofdstuk 17 heet “drie keer raden welk hoofdstuk” en je moet als lezer echt niet veel moeite doen, maar je laat je wel weer verrassen door Nielandst creativiteit. Hoofstuk 17 gaat over een jongen met een zwarte tulband die Traan drie keer laat raden als hij een vraag moet oplossen. Op de achterflap wordt dus terecht vermeld dat 'Traan keert terug' een feel good-boek is. Humor en leespret zijn verzekerd, maar gaan toch vergezeld van een boodschap. Het Tranendal, waar Traan naartoe wil, wordt door iedereen beschouwd als een levensgevaarlijke plek, waar monsters, draken en demonen zich schuilhouden. Mens leert Traan dat dat inderdaad zo is als je het leven te ernstig neemt en niet als een lachertje beschouwt; je vindt er dan nooit de uitweg. Ook de ruzie tussen Traan en Mulke had anders kunnen eindigen. Een ruzie, zo vertelt Traans vader, kan je met een traan oplossen. Niemand kan jou je tranen kwalijk nemen, want ze zijn een geschenk van de moederschoot en helemaal van jezelf. Het is het Grote Misverstand dat mensen tranen anders opvatten. Mooi toch, en tussen alle kolderieke grappen en grollen door, diepzinnig en levensecht. Je leest het fragment over Traan en zijn pa maar al te graag opnieuw, omdat het je confronteert met een waarheid die beklijft. 'Traan keert terug' werd geïllustreerd door Marjolein Pottie. Nielandt en Pottie vormen een duo waar je niet meer naast kan kijken. Nielandt werkt graag samen met Pottie omdat zij, zoals Nielandt het zelf zegt, “een idee kleurrijk en fantasievol tot leven kan brengen”. De afbeeldingen in dit verhaal getuigen inderdaad van de kunde van Pottie in het maken van ...prentenboeken! Voor 'Traan…' zijn ze te kinderlijk opgevat: kaft en illustraties komen niet overeen met verhaal en leeftijd van de lezer. 'Traan keert terug' prikkelt aangenaam en volop. Door een gevarieerd taalgebruik en een grenzeloze fantasie wordt een droomwereld gecreëerd die menig lezer, zowel jong als oud, tot (glim)lachen zal brengen.