Ed en zijn zus zijn aan het spelen, allebei zijn ze in de ban van dino's. Wanneer ze besluiten om te schilderen, kiezen ze allebei voor een dino. De dino van Ed is groen en realistisch, die van zijn zus heeft alle kleuren en lange wimpers, maar is even sterk en stoer. Ed is niet overtuigd en gelooft niet in een bontgekleurde dino. Hij maakt de dino's van zijn zus belachelijk en heel stereotiep. Zijn zus krijgt er genoeg van en begint luid te roepen en te grommen. Ze laat haar dino's ook grommen, rocken en smullen van friet. Wanneer Ed haar dino's nog altijd stom vindt en niet overtuigd is, maakt ze haar dino's extra gevaarlijk met lange tanden om Ed op te eten. Dit doet Ed meteen een toontje lager zingen en hij vraagt snel om iets anders te spelen. Zijn zus is akkoord op voorwaarde dat zij, als meisje, de kapitein mag zijn van de piraten.

Wat opvalt in dit boek is dat Ed's zus geen naam heeft. Heel het verhaal is vanuit haar standpunt verteld, maar ze krijgt geen naam. Dit maakt haar universeel voor alle meisjes die zich niet in een hokje willen laten duwen. Ze is afgebeeld als een speelse, stoere meid die haar mannetje staat en weet wat ze wil. Het is leuk om te merken dat uiteindelijk de fantasie het wint van alle wetenschappelijke uitleg, en dat meisjes kei cool kunnen zijn en niet altijd met glitters en hakken moeten rondlopen. De mimiek van de kinderen is echt kostelijk voorgesteld, de verontwaardiging of juist de overwinning is zo van hun gezicht af te lezen. Verder zijn er heel levendige felle kleuren gebruikt voor de meisjesdino's. De tekst is duidelijk te lezen tegen de witte achtergrond, heeft een groot lettertype en staat in rijm. Het is soms raar hoe de tekst is opgesplitst omdat de zinnen die rijmen niet altijd aansluiten. Dit zorgt voor verwarring bij het voorlezen. Wat ook bij dit boek geldt, is dat de vertaling op rijm vaak wat geforceerd overkomt en niet echt overtuigt. Jammer, want het idee achter het verhaal is super.