Stella, mijn ster

Stella is de beste vriendin van Benny. Ze kennen elkaar al van in de lagere school en doen alles samen. Ze zijn zo close, dat ze zelfs niet gaan slapen zonder nog even te telefoneren of te sms-en. Maar dan komt Stella op een dag niet naar school. Ze lijkt wel van de aardbodem verdwenen, want ze sms't niet meer, ze belt niet meer. Benny is geschokt als ze hoort dat Stella ernstig ziek is, dat ze kanker heeft. Maar ze kan het niet opgeven, niet Stella. Hun vriendschap verdiept zich nog. En dan wordt Stella verliefd op Janne, een klasgenoot wiens moeder ook kanker heeft. Benny kan hem niet uitstaan, en is jaloers, maar juist omdat het om Stella gaat, zet ze haar eigen gevoelens aan de kant en staat ze hem toe Stella met haar te delen. Het verhaal wordt verteld door de vijftienjarige Benny, in de ik- vorm. Daardoor staat niet de ziekte centraal, maar wel hun vriendschap, hun gevoelens, de manier waarop ze tegen de dingen aankijken, tot over de dood heen. Qua structuur vallen de hoofdstukje uit elkaar in vaak erg korte stukjes, die samen toch een mooi geheel vormen en een indringend beeld geven van de persoonlijkheid van Benny, haar vriendschap voor Stella en de relatie met Torvald, haar grootvader, en haar afwezige moeder. Maar het wordt je niet in de schoot geworpen, je moet dat beeld zelf distilleren uit de vele kleine en grote dagdagelijkse dingen waarover Benny vertelt. Ondanks het zware thema en de wat springerige structuur leest dit prachtige boek als een trein: de gevoelens waarover het gaat, zijn vrij diep, maar de auteur slaagt erin ze in hun volle diepgang te verwoorden zonder pathetisch te worden. Het taalgebruik getuigt van een grote eenvoud en toch weet de auteur je via Benny steeds weer te raken en de heftige emoties treffend weer te geven. Naar het einde toe was ik tot tranen toe geroerd.