Het is een nacht zoals alle andere, maar dan brengt de wind iets mee. Het zijn vliegende lakentjes, een heleboel spookjes. Ze lachen, vliegen en draaien maar wat in het rond. Tot ze de lezer zien, dan stoppen ze en concentreren zich even op hem/haar. Ze zingen een lied voor je en vertellen een geheim. Nu ja, vertellen is het niet echt … Dat geheim wordt onthuld zonder woorden te gebruiken. En als je denkt dat het verhaal gedaan is, heb je het mis, want dan verschijnt plots het blauwe spookje met zijn vrienden … Het boek is heel mooi uitgegeven. Alleen wit en donkerblauw werden gebruikt. In de kaft is een spookje uitgesneden. Op de witte pagina erachter zie je nog een vrolijk, lachend spookje. Dat is ook de toon van het boek. Hoewel het om spookjes gaat, is er niets griezeligs, integendeel: vrolijkheid en plezier staan centraal! Kinderen zullen al gauw aangeven dat ze bang zijn in het donker en volop fantaseren waarom dat precies zo is. Dat maakt het boek zo intrigerend: hoe kan je nu in het donker aan iets moois en iets positiefs denken? En de werkelijkheid is in het donker altijd ver te zoeken … Elenio Pico heeft een heel bijzondere manier van kijken en illustreren. De laatste jaren stelt hij veel van zijn beeldend werk ten toon. Maar hij is ook illustrator, beeldend kunstenaar, striptekenaar, lesgever … Hij staat er om bekend zijn passie voor beeld en zijn manier van kijken te delen met kinderen. Dit prentenboek zal de fantasie van de kinderen zeker prikkelen. Het spel met donker en licht, de eenvoudige lijnen en vormen: het trekt aan. Qua tekst stelt het verhaal niet veel voor, en voor veel kinderen is het niet echt duidelijk om welk geheim het precies gaat. Toch zullen ze ongetwijfeld hun eigen verhaal vertellen bij de illustraties. En wie weet, gaan ze zoals het spookje op de allerlaatste pagina, glimlachend slapen.