Een boek dat gepresenteerd wordt als 'Een klein museum van het innerlijk' kan niet anders dan intrigeren. Wat moet je je daar bij voorstellen? Een reeks losstaande korte tekstjes, over herinneringen, gedachten, gevoelens blijkt. Zo onwaarschijnlijk mooi geschreven dat je ze niet achter elkaar mag lezen, maar slechts een voor een degusteren. Het is verbazingwekkend wat debutante Ruth Mellaerts met enkele uiterst eenvoudige woorden kan oproepen. Een voorbeeld uitzoeken is elke andere bladzijde oneer aandoen: “Soms als we op zondag allemaal naast elkaar zitten aan die veel te lange tafel, verdwaal ik tussen de kroketjes en de witlofsalade. Ik kijk naar de kinderen van mijn kleinkinderen. Ze hebben namen die ik niet kan onthouden, spelen spelletjes die ik niet begrijp.”
De suggestieve kracht van die simpele woorden, de herkenbaarheid van de gevoelens, plaatsen en gebeurtenissen is overrompelend. Daarbij lijkt ze zich moeiteloos te verplaatsen in zowel het hoofd van een bejaarde als een jongvolwassene of een kind. Het laatste bv. bij het begin van de zomervakantie: “We schoven de lessenaars tegen elkaar, stapelden de stoelen erbovenop. De juf zei dat we zo de schoonmaakster hielpen, maar ik begreep dat ze bezig was haar zomerkamp op te zetten.”
Even heerlijk proeven is het van elke illustratie van het koppel Toon Delanote en Charlotte Peys. De mix van enerzijds drukke motieven in behang en textiel en anderzijds lichamen in strak zwart-wit  is een feest voor het oog. Deze tekeningen illustreren niet in de strikte zin, ze vertellen een eigen verhaal, creëren een universum dat op gelijke voet staat met de tekst. Een juweeltje, voor elke (jong)volwassene met enig poëtisch gevoel.