Het is tijd om gaan te slapen, maar Roman heeft hier geen zin in. Hij verstopt zich. Mama kan Roman niet vinden en gaat Sjuleke halen. Sjuleke is een goede speurhond, hij vindt Roman meteen. Maar wanneer Roman de volgende ochtend wakker wordt, staat Sjuleke niet onder aan de trap te wachten. Sjuleke ligt erg stil in zijn mand, hij is dood. Mama legt aan Roman uit dat Sjuleke nu nooit meer wakker zal worden. Roman is erg triest. De gedachte dat Sjuleke nu weer bij zijn mama en papa is, fleurt hem een beetje op, maar hij blijft verdrietig. Het boek eindigt met de begrafenis van Sjuleke, op een mooi plekje in de tuin.
De dood van een geliefd huisdier is voor veel kleuters een grote schok. Het kind heeft heel wat vragen; het is aan de volwassenen om daar op een meelevende en begrijpbare manier antwoorden op te geven. Dit gebeurt mooi in dit verhaal en je merkt dat ook de ouders best wel verdrietig zijn. De aanloop van het verhaal is misschien wat lang en uitgesponnen, al zijn er wel hints aanwezig naar wat er komen gaat (Sjuleke laat het hondenbrokje liggen; hij sjokt naar zijn mandje). Anderzijds is een rustige manier van vertellen wel aangewezen bij dit onderwerp. De tekeningen zijn eenvoudig, met af en toe een verrassend perspectief, maar net als de tekst wel heel expliciet in het weergeven van gevoelens. 
Voor een kleuter die de dood van een huisdier moet verwerken, kan dit prentenboek een hulpmiddel zijn.