Op een dag heeft Rosa al haar moed verzameld om het er op te wagen en te vertrekken. Zoals je van een zalm mag verwachten, zwemt ze tegen de stroom in: omhoog naar de waterkraan, naar zweetdruppels, tranen en regen, water uit de gieter en de douche, of dansend op de spuit van de brandweer. Elke ontmoeting prikkelt een ander zintuig, tot de geur van soep haar terug naar huis lokt. 

Dit boek springt er meteen uit door zijn formaat: 13 cm breed op 28 cm hoog, wat je bij het openslaan dus een hoogte van zo maar even 56 cm geeft voor elke dubbele bladzijde! Dat benadrukt meteen hoe hoog Rosa tegen de stroom in moet gaan, hoe hoog ze moet durven springen. Want dat is het centrale thema: de moed om het onbekende op te zoeken. Heel grappig daarbij is dat Klaas Verplancke zichzelf een rol geeft in zijn boek, als de man die er met een gieter nog wat moed bij schenkt. Tenminste, het personage draagt zijn naam, je kan niet zeggen dat hij op hem lijkt. Maar het doet je wel glimlachen, zoals bij de nadruk op de “héél héél dappere” in de titel, of “een vloeiend verhaal” in de subtitel. Eigenlijk bij elke bladzijde gewoon, zonder uitzondering. Bij elk woord, dat zo weloverwogen en zuinig gebruikt is, en zo een tekst oplevert die zich heerlijk laat voorlezen, en volop ruimte biedt om aan te vullen met die fantastische illustraties.

Klaas Verplancke heeft de reputatie in elk boek als het ware een andere tekenstijl te hanteren, hier lijkt dat haast te gelden voor elke bladzijde: een schilderij uit 1920, lijntekeningen, scherp afgelijnd of juist uitvloeiend. En dan die pagina met de brandweerman, die bladzijde lijkt gewoon zelf in brand te staan. Een zalig boek om je kleuter –ouder mag zeker ook– te leren dat het onbekende best eng is, maar aantrekkelijk en boeiend, en dat kunnen thuiskomen ook heel fijn is.