Het is ijskoud deze winter in Finland. De zeventienjarige Lumikki Anderson haat dit deel van het jaar. De stad is koud en kil. Alles is koud en kil. Lumikki, wat de Finse benaming is voor Sneeuwwitje, doet waar ze goed in is. Ze doet wat haar verleden haar heeft opgedragen: onopgemerkt blijven. "Ze was niet als de anderen. Ze was net als de anderen." Tot ze in de doka van de school een vreemde ontdekking doet. Gewassen bankbiljetten hangen er te bengelen. De geur van bloed druipt er nog af. "Je redde je het makkelijkst in het leven als je je zo veel mogelijk overal buiten hield. Dat was al jaren Lumikki’s motto ... Ook nu wilde ze de hele zaak het liefst ook gewoon laten rusten". Wanneer ze echter een angstig telefoontje krijgt van Elisa, een van de drie rijke jongeren die het geld gevonden heeft, geraakt Lumikki toch betrokken in de hele witwasaffaire. Ze komt terecht in een duistere wereld van prostitutie en drugs. Een wereld waarin ze liever niet was terecht gekomen.
Dit is het eerste deel van de 'Snow White Trilogie'. Het verhaal speelt zich af in onze tijd en behelst zware problematieken zoals drugs en prostitutie. Niet echt thema’s waaraan je denkt bij het sprookje van Sneeuwwitje. De auteur maakt echter gebruikt frases,  verwijzingen naar sprookjes, om het verhaal mysterieuzer te maken en een meer poëtische vorm te geven. En dat geeft het net een tikkeltje extra. Zo begint het boek met een paragraaf verwijzend naar het begin van het verhaal van 'Sneeuwwitje'. Maar ook doorheen het boek vind je links terug. Het hoofdpersonage krijgt de naam van Sneeuwwitje toebedeeld. En ook al lijkt ze in de verste verte niet op Sneeuwwitje, wanneer Elisa haar opdoft om naar een feest te gaan, klopt het plaatje wel.
Het verhaal is voorspelbaar en weinig origineel. Wat me wel intrigeert, is het personage zelf. Waarom is Lumikki de persoon geworden die ze nu blijkt te zijn? Waarom wil zij onzichtbaar zijn? Wat is er in het verleden gebeurd? Aan het einde van het verhaal krijg je alvast een beetje inzicht in Lumikki's drijfveren.
Het boek ziet er aantrekkelijk uit voor de doelgroep van 'young adults'. Met het rood op snee en de zwarte tussenbladen binnenin verwijst het ook naar de bekende eigenschappen van 'Sneeuwwitje'. De slagzin achteraan ‘Er was eens een meisje dat leerde bang te zijn’ is de trigger om het boek zeker eens nauwkeuriger te bekijken en te lezen.