Dit ontroerende prentenboek snijdt een niet zo eenvoudig thema aan, namelijk dood gaan en begraven worden. Kinderen associëren dood gaan vaak met oud zijn. Guido van Genechten is er in geslaagd om op een eenvoudige en kindvriendelijke manier deze items aan bod te brengen. Mama legt uit dat de eekhoorn heel oud was en dat je dat aan zijn grijze snorharen kunt zien. En dat als eekhoorns oud worden, ze kunnen doodgaan. Op de vraag waar je bent als je dood bent, wordt met het zinnetje ‘Tja, dat weet niemand precies’ een eerlijk antwoord gegeven. Hierdoor laat de schrijver ruimte om een eigen invulling te geven. Ook het ritueel van begraven wordt uitgewerkt. De schrijver gebruikt geen zware woorden. De illustraties tonen stap voor stap wat een begrafenis in se inhoudt. Als Rikki, Anni en papa na de begrafenis naar huis wandelen, zien ze een andere eekhoorn. Zo wordt aangetoond dat het leven verder gaat. Dit sluit aan bij het beeld die kinderen hebben van de dood. Dat het verhaal over de dood eindigt met een positieve noot is voor deze doelgroep erg belangrijk. De tekeningen zijn ingekleurd in zachte, warme en toch wel vrolijke herfstkleuren. Dit zorgt ervoor dat het boek met een toch eerder moeilijk thema niet te somber wordt.