Prinses Pien wil altijd zoet

Dit boekje gaat over prinses Pien die altijd zoet wil. Dat kan altijd, want prinses Pien is een echte prinses. Prinses Pien eet zoet als ontbijt, zoet als tussendoortje, ’s middags zoet, een zoet vieruurtje en zelfs zoet als avondmaal. Tot prinses Pien op een dag haar verjaardag viert. Ze krijgt een hele grote zoete taart maar ... prinses Pien is misselijk. Ze moet zelfs bijna overgeven. Gelukkig weten haar vrienden raad. Prinses Pien moet fruit eten, dan wordt ze snel weer beter. En sinds die dag eet prinses Pien lekker en gezond.
Dit verhaal waar de moraal vingerdik bovenop ligt, stelt eigenlijk niet veel voor. Het grapje op de achterflap probeert origineel uit de hoek te komen: “Nog even melden dat de hofhouding tegen het gebruik van bont is! Daarom gebruikte ik enkel nepbont voor de kraagjes, mutsen en jasjes van Prinses Pien en haar vriendjes ... Buiten hun eigen pelsjes en vachtjes uiteraard. Die zijn wel echt”. Ook de kok “Jeroen” noemen, kan wel eens een poging tot humor zijn. Toch vraag ik me af of het doelpubliek van dit boek begrijpt waarover dit gaat.
Ook de tekeningen zijn niet erg origineel. Zo komt er in de speelgoedberg van Prinses Pien regelmatig hetzelfde speelgoed voor en zijn de tekeningen voorzien van weinig details. De kleuren zijn nogal schreeuwerig, zodat het geheel niet aantrekkelijk oogt.