Prinses Pien is een heel verwende prinses. Ze doet altijd haar eigen zin en als ze het in de klas niet leuk vindt, loopt ze gewoon weg. En omdat ze een prinses is, mag dat. Maar als ze met haar vriendjes spelletjes speelt en er moet afgeteld worden, dan loopt ze ook weer weg en dat om een andere reden. 'Oeps, ik moet plassen', roept ze en weg is ze. Tot haar vriendjes ontdekken waarom ze wegloopt. 'Luister toch beter naar de juf', roepen ze in koor. 'Dan leer je vast een heleboel leuke dingen!' En zo geschiedde: prinses Pien wordt een ijverige leerlinge ...
Het is niet omdat je de hoofdpersoon - een hond -  in prinsessenkleren - verpakt dat een verhaal daardoor meerwaarde krijgt. Ook de haas en de beer enz. hebben mooie, keurige pakjes aan. Daardoor vergeet je welk dier je ziet en kijk je alleen maar naar een soort 'clowntjes' die van hier naar daar huppelen. De moraal van het verhaal ligt er een beetje te dik op. Wie niet oplet en luistert naar de juf blijft verstoken van zowat alles wat 'plezier' brengt in het kinderwereldje. Toch nog wat vroeg om kleuters al te begiftigen met zoveel 'wijsheid'.