Pieter Konijn is het dagboek van zijn vader kwijt. Hij heeft zo zijn vermoeden wie de dader kan zijn. Samen met zijn vrienden Lily en Benjamin trekt hij erop uit om de dief op te sporen. Net zoals Pieter dacht, is het Spikkel De Grote, de oude uil, die het dagboek heeft gestolen. Met de hulp van Hakketak de eekhoorn slagen ze erin om het boek terug te halen. Wie  kent er niet het ondeugende, speelse konijntje Pieter, bedacht door Beatrix Potter? Dit figuurtje en zijn belevenissen waren al jaar en dag zo’n succes, dat ze er een animatiereeks op televisie over hebben gemaakt. Dit is dan weer de basis voor dit prentenboek en nog enkele andere. Van de originele Pieter blijft echter nog maar weinig over. De 3D-computertekeningen lijken in niets meer op de warme, nostalgische, pastelkleurige pentekeningen. De verhalen gaan niet meer over een ondeugend, eigenzinnig konijntje, maar over een bende stoere vrienden die het opnemen tegen de zure, oude uil uit het bos. Vooraan in het boek vind je een plattegrond van het bos. Alle figuren die in het verhaal een rol spelen krijgen er een plaats toegewezen. Achteraan in het boek vind je nog enkele doe-opdrachten die het boek een interactieve toets moeten geven. Maar of deze boeken een meerwaarde zijn voor het boekenland? Ik kan er nog wel inkomen dat men van een beroemd konijn zoals Pieter een animatiereeks wil maken. Maar doe dit dan met respect voor de originele creatie. Prentenboeken als afgeleiden van een commerciële animatiereeks zijn eerder marketing- dan literaire producten.