Meneeer en mevrouw Bral maken zich op om naar een feest te gaan. Wanneer mevrouw haar piekfijne outfit wil bekronen met haar gouden broche, blijkt deze verdwenen. En dan start een lange zoektocht, waarbij werkelijk geen enkel plekje wordt vergeten: het aquarium, de schoorsteen, de plantenbak, zelfs een vogelnest in een boom. Hoe driester mevrouw Bral tekeer gaat, hoe gehavender ze er gaat uitzien. Uiteindelijk komt ze totaal verfomfaaid, maar mét broche, aan op het feest. Het verhaal is niet echt vernieuwend, maar op zich wel aardig. Het wordt vooral gedragen door de grappige en zeer expressieve illustraties. Zo is er enerzijds de stille, bange echtgenoot die met de beste wil van de wereld zijn das niet geknoopt krijgt, noch zijn vrouw tot bedaren. Anderzijds is er de o zo keurige vrouw, die al heel snel alle goed fatsoen laat varen en werkelijk explodeert en over de bladzijden lijkt te razen. De grap zit ‘m ook in het feit dat mevrouw Bral bovendien op haar zoektocht allerhande ontdekkingen doet: sla in de la, een piano onder het tapijt, een zwerver achter de plantenbak, een zetel in het nest. De tekst is minder geslaagd: het rijm is nogal eens flauw, en nogal wat woorden zijn niet bruikbaar naar kleuters: ladders in panty’s, zich lens zoeken, zwerver, gewoontegetrouw.