Ik is duidelijk dat dit boek een boodschap wil uitdragen maar het slaat de bal mis. Dit verhaal had zoveel intenser, zoveel intiemer, zoveel mooier kunnen zijn. Het hoofdpersonage werd/wordt gepest, is een kind van gescheiden ouders, is bewust vaak alleen en verminkt zichzelf. Deze vier bijzonder gevoelige thema's worden naar mijn gevoel op een eerder afstandelijke en oppervlakkige manier aangekaart. Terwijl het toch de bedoeling was om deze thema's bespreekbaar te maken. Ik vind het bijzonder spijtig dat er niet dieper ingegaan wordt op de problematiek van zelfverminking. Het personage beseft dat het niet oké is en dat staat ook te lezen in het boek maar nergens geeft de schrijfster mee wat verminking echt is.
Op de cover prijkt een meisje met helder blauwe ogen, een gave blanke huid en roze lippen. Na het lezen van het verhaal zou je kunnen concluderen dat de streep door de foto wijst op het feit dat Kaat niet goed in haar vel zit. Dat wat ze toont aan de buitenwereld haaks staat op haar gevoel binnenin. De titel 'Papieren vriendin' verwijst naar haar enige vriendin die ze kan vertrouwen, namelijk haar dagboek.
Ondanks het feit dat ik ontgoocheld ben in dit verhaal, wil ik het andere boek over Kaat, met name 'Harde noten', graag lezen. Ik ben de schrijfster wel dankbaar dat ze een poging deed om deze thema's aan te brengen.