One small thing
Erin Watt is eigenlijk het pseudoniem van Jen Frederick en Elle Kennedy. De populaire Royals-serie is ook van hen. Elisabeth die zich vroeger Lizzie liet noemen, staat er sinds kort op dat ze Beth genoemd wordt. Beths zus, Rachel kwam een aantal jaren geleden om in een ongeluk. Ze werd aangereden door een jonge chauffeur en overleefde de klap niet. Het gezin heeft dit verlies nog lang niet verwerkt en beleeft het verdriet elk op een verschillende manier. De ouders zijn ziekelijk beschermend geworden tegenover Beth. Op haar beurt reageert Beth als een opstandige puber die niet altijd de meest verstandige dingen doet. Als lezer heb je wel de neiging om haar kant te kiezen. Toch sta je ook stil bij de verschillende manieren van rouwverwerking.
Al heel snel in het boek belandt Beth stiekem op een feestje en valt als een blok voor Chase. Zonder het te beseffen belandt ze diezelfde avond in bed met de aanrijder van haar zus die de voorbije drie jaar in de gevangenis zijn straf uitzat. Het hele boek door draaien de twee rond elkaar en wordt het een spel van aantrekken (vooral door Beth) en afstoten (vooral door Chase) omwille van deze onmogelijke liefde. Telkens hoop je dat er knopen doorgehakt worden, maar dat gebeurt niet zodat je als lezer een wat ongeduldig gevoel krijgt, maar zeker ook de drang hebt om verder te lezen. Tussendoor zitten er dan nog de verhaallijnen van de wanhopige ouders en de ziekelijke ex van Rachel. De titel is een verwijzing naar het ene kleine dingetje per dag waaraan Chase wil denken om positief in het leven te blijven staan.
Ik deel het boek in in drie delen: een snel tot the point komend begin (Beth die verliefd wordt op de aanrijder van haar zus), een net wat te breed uitgesponnen midden (de verboden wel/niet relatie tussen de twee) en een eerder abrupt einde (waarin alles in snel tempo opgelost lijkt te worden en er geen enkel probleem meer opduikt). De schrijfstijl is vlot en het boek leest als een trein. De term verslavend, die op de kaft gebruikt wordt, is zeker van toepassing. Het verhaal is eerder voorspelbaar en je hebt als lezer snel door hoe de personages in elkaar zitten. Dat is wat jammer. De extra info op de kaft doet hier ook geen goed aan. Er worden heel wat herhalingen gebruikt. Beth beleeft dingen waarover ze blijft piekeren en vertelt het ook nog aan haar vriendinnen. Je krijgt dan meerdere keren hetzelfde verhaal. Het is niet altijd duidelijk wat ze echt zegt of wat ze denkt. Echt storend is dit niet.
In de vertaling zitten zeker qua zinsbouw nog foutjes. Bijvoorbeeld: ‘Je kan niet er meer tegen’ en ‘Zoals ik heb hem behandeld’.
Ondanks de minpuntjes heb ik deze chicklit wel graag gelezen. Zie het niet als een hoogstaand literair werk, maar als een ontspannend tussendoortje voor jonge romantische zielen die wel wat van puberaal gedrag houden.