Wanneer Mats Mangoest wakker wordt, kan hij niet wachten om naar buiten te gaan. Maar dat lukt niet want voor de ingang van z'n hol, treft hij een groot, grijs ding aan. Het blijkt Olivier, een oude olifant, te zijn. Olivier is verdrietig, maar probeert niet te huilen, want olifanten huilen niet. Mats vindt het onzin. Hij neemt Olivier mee op reis in de savanne. Ze ontmoeten verschillende dieren die zich niet gedragen zoals het 'hoort': een leeuw die bang is, een jachtluipaard dat zorgt voor een jong aapje in plaats van het op te eten en een nijlpaard dat overdag graast in plaats van 's nachts. Die ontmoetingen laten Olivier inzien dat het geen probleem is om zijn emoties te tonen. Uiteindelijk laat hij zijn tranen de vrije loop, niet van verdriet, maar van geluk.

De kleurrijke illustraties in de sfeer van de savanne sluiten mooi aan bij het verhaal en versterken de boodschap dat iedereen z'n emoties mag tonen, dat je niet altijd moet doen zoals het hoort. Het maakt immers niet uit wat anderen van je vinden. Het zijn leuke illustraties die je doen glimlachten. De dappere mangoest troost de treurige olifant. Zonder belerend te zijn, krijg je de boodschap mee dat iedereen zijn emoties mag tonen, ongeacht wie je bent. Je mag zijn wie je bent. De taal is eenvoudig, met veel dialogen. Af en toe wordt een zin benadrukt door hem iets groter en vetgedrukt te maken, zoals Maar het hoort niet! Dat boek biedt de mogelijkheid om met kinderen in gesprek te gaan over gevoelens. Een mooie vertaling ook door Bette Westera. 

Achteraan in het boek, vind je vijf leuke weetjes over olifanten en mangoesten. Die educatieve weetjes zijn wel interessant want over mangoesten, weten kleuters niet zo veel. En ook over olifanten kom je nieuwe dingen te weten.