Op een dag verdwijnt zusje en blijft haar broer verweesd achter. Hij verstaat niet wat 'dood' is. Mama wijst naar de sterren en papa laat hem een dode eekhoorn zien. Hij begrijpt niet wat 'altijd' en 'nooit' is. Hij begint na te denken "en dat moet met veel lawaai" en laterl begint hij ook veel tekeningen te maken: hij zoekt naar een oplossing om zijn zusje terug te zien.
Heel poëtisch verteld verhaal over verlies en omgaan met verdriet. De illustraties zijn veelzeggend en drukken heel sterk uit wat de kleine jongen voelt. Ze zijn overwegend blauw en oranje van kleur maar zijn des te sterker aanwezig omdat ze gekrast zijn en wat overschiet zijn stroken wit die als het ware een tunnel vormen waarin de personages zich bewegen. Alleen de jongen krijgt soms een heel blad waarop hij zijn kwaadheid kan uitleven. Hij is duidelijk getekend en lijkt op een stripfiguurtje, van de ouders zie je alleen hun schaduw. Daardoor getuigt het geheel van een grote somberheid en verlatenheid. Het verhaal is in de derde persoon verteld, er zijn geen dialogen. Er is alleen het registreren van de tijd die anders is na de dood van 'zusje'. Het is mooi verteld maar het verhaal voelt heel afstandelijk aan. Ook het formaat van het boek en de over doen wat stijfjes aan. Pesoonlijk vind ik dit boek met zorg gemaakt en heel raak verteld maar het is moeilijk om betrokken te raken. Het einde is moeilijk te begrijpen en komt verwarrend over. Misschien voor kinderen vanaf zes jaar met wat voorleeservaring.