Nijntje en haar vriendjes gaan kamperen bij Betje in de tuin. Maar ’s avonds wordt het wel erg donker! Gelukkig heeft Betje een lamp opgehangen. Het is wel een beetje spannend. Wat is dat? Een eng geluid? En een grote schaduw! Zou het een monster zijn?

"Wat is dit?'' Het moet zo ongeveer de vraag geweest zijn die spontaan bij me opkwam toen ik dit boekje voor het eerst zag. Wellicht zal een generatiekloof hier de verklaring zijn. Zelf denk ik met enige nostalgie terug aan de tijd waarin ik zelf keek in de boekjes van Nijntje en haar vriendjes. Ik heb er zelfs nog enkele liggen in mijn boekenkast uit dat verre verleden. Er is echter iets waar mijn verstand niet bij kan. Tegenwoordig worden er boekjes uitgegeven in retrostijl. Dat noemen ze dan hip. Waarom moet dan in hemelsnaam net met Nijntje het omgekeerde gebeuren? Nijntje in haar oorspronkelijke vorm is tijdloos. Hou het ook zo. Ik vind deze vormgeving, gebaseerd op een animatieserie rond Nijntje, geen verbetering, integendeel. Ook het formaat is te klein.

Het verhaal zelf is geschreven zoals een Nijntjeverhaal hoort te zijn. Eenvoudig en dicht bij de belevingswereld van kinderen. Ik vraag me nog wel af waarom een zin met een hoofdletter mag beginnen maar een naam niet. Vreemd. Voor mij de klassieke, tijdloze Nijntjeverhalen a.u.b.