Ooit leefden er vooral monsters en nog niet zoveel mensen. Familie monster: papa, mama en hun kind Nian leven in de natuur. Nian is verlekkerd op kersen en wanneer de kersen rijp zijn, kruipt papa in de boom en laat het kersen regenen. Papa, mama en Nian zijn dan super vrolijk en blij. Op een dag wordt de rust (en de stilte) verstoord en komt een familie mensen vlakbij wonen. Ze bouwen een huis en beginnen dieren en planten te kweken. De vredige familie monster trekt zich terug in de bergen en ze aanvaarden dat de mensen meer en meer ruimte innemen en dat ook de kersenbomen moeten worden gedeeld. Maar zullen er genoeg kersen zijn voor beide families? Wat gebeurt er als er nog mensen bijkomen en de situatie voor de monsters niet meer leefbaar is?

Dit is een ongelooflijk ‘buiten de comfort zone’ boek. De oosters getinte tekeningen zijn krachtig, expressief, ruw en pakkend. Het eerste gevoel is niet comfortabel. Je voelt je wat ongemakkelijk. Na de eerste bladzijden vond ik het adembenemend mooi. Een parel, kunst om echt van te genieten. 
Het verhaal zelf is pakkend en gekend. Wie dringt welke wereld binnen? De monsterlijke wezens in interactie met de even “amorfe” menselijke wezens. De spanning tussen de twee clans mondt uit in agressie. De monster familie wordt verdrongen. De relatie met vandaag is duidelijk: er worden steeds meer muren gebouwd, we verstaan elkaar niet langer en mensen worden meer en meer uitgesloten. Gelukkig is er de mooie relatie tussen Nian en een mensenkind.

De teksten zijn grillig en volgen geen lijn. Het verhaal is een vloeiende opvolging van kleuren, figuren, beelden en teksten. Het boek leest vlot en geeft, ondanks de grillige vormgeving, rust. Dit is een buitengewoon, overdonderend en monsterlijk boek.