De jongen die de hond vond. Die jongen, dat is Morris. En de hond, dat is Houdini, de hond van oma die steeds gaat lopen. Morris woont bij zijn oma nadat er trieste dingen zijn gebeurd. Regelmatig moet Morris de berg op, op zoek naar Houdini, die af en toe beslist om op zijn eentje er op uit te trekken. Op een dag is het weer zoektijd en klimt Morris opnieuw de berg op. Deze keer vindt hij niet enkel Houdini ... 

Wat een mooi boekje is dit! Met weinig woorden wordt een ontroerend verhaal geschreven. Dat verhaal neemt je mee en laat je niet meer los. Het is krachtig geschreven. Ook wat niet verteld wordt raakt je. Je moet het maar kunnen, en Bart Moeyaert kan dat. En hoe! Je leest niet enkel de woorden; je beleeft ze: Over sneeuw die blijft liggen, maar dat betekent niet dat sneeuw pootjes heeft. Over geluk dat niet eeuwig blijft duren, maar het gevoel wel. Over verdriet dat niet eeuwig blijft … maar het blijft wel.

Dit is een verhaal, zo zacht en mooi, even mooi en zacht als zijn schepper. Om samen of alleen van te genieten. De prenten zijn bovendien even mooi. Je kan er naar blijven kijken en ook daar word je ontroerd. Het geheel is een pareltje dat gekoesterd zal worden. Een mooi cadeau om te krijgen, maar vooral ook om te geven.

Oorspronkelijk was dit een tekst gemaakt voor een muziekproductie voor Oxalys. Je kan dit boekje dus ook gaan beleven in een theaterproductie sinds september 2022.