Met het zevende en laatste deel eindigt de serie 'Morgen toen de oorlog begon'. Ellen en haar vrienden blijven de zorg voor de wilde kinderen op zich nemen. Ze zijn echter een blok aan hun been. Wanneer ze op een nacht radiocontact hebben met kolonel Finley uit Nieuw-Zeeland komt er een wending in hun situatie. De kolonel verzekert hen dat D-day in zicht is en dat hij nog eenmaal een grote opdracht voor hen heeft.  De vrienden stemmen hierin toe op voorwaarde dat soldaat Ryan, die hen explosieven leverde, de kinderen meeneemt naar Nieuw-Zeeland. Zonder de kinderen kunnen de vrienden zich beter toeleggen op het plaatsen van de explosieven in een tankstation vol met legervrachtwagens en het doen ontsporen van een trein. Ellen heeft echter pech: ze wordt beschoten en opgepakt. Ze belandt met een schotwonde in haar been in een vijandig ziekenhuis en daarna in een vluchtelingenkamp waar ze past echt in de hel terecht komt.
Ook dit zevende deel is weer zeer spannend, ontroerend en af en toe gruwelijk. De auteur beschrijft zeer goed hoe moeilijk het is na de oorlog je gewone leven te hervatten. Alles is zo onzeker. Niet alleen beschadigde bruggen en wegen, maar vooral beschadigde mensen. Nu komt het er vooral op aan om ieder verlies een plaats te geven.