MIlou is met haar ouders op reis in een vakantiepark wanneer ze Suus, een alleenwonende oudere dame leert kennen. Allebei hebben ze moeite met vriendschap sluiten, maar onderling klikt het meteen. MIlou blijft naar Suus gaan en ze doen samen een hardloopwedstrijd, of ze gaan de tuin in, leren jongleren of lezen een boek. Op het einde van de vakantie nemen ze afscheid, maar wel met het gevoel een fijne vriendschap opgebouwd te hebben en veel geleerd te hebben van elkaar.

Vriendschap is niet in één woord te omschrijven en er bestaat geen handleiding om vrienden te maken. En toch heeft iedereen er nood aan, ook al zeg je van niet. Milou en Suus leren van elkaar, Milou van de ervarenheid en de wijsheid van de oudere vrouw, Suus van de spontaniteit en naïviteit van een jong meisje. Neem daar nog eens de rode draad van het boek De jonge prins bij en je hebt een mooie cocktail van verschillende visies op vriendschap ('Suus heeft liever geen vrienden dan pijn door vrienden. MIlou denkt dat verdriet soms ook bij vriendschap hoort'). Voor jongere lezers is het leuk dat de taal zeer toegankelijk is maar toch zo gekozen dat het een plezier is om te lezen ('Ze blaast tussen de bladzijden. Zolderstof, legt ze uit.') De beschrijvingen zijn bondig maar zeggen alles, de karakters worden duidelijk door hun gedachten en dialogen. De warmte tussen de twee personages is niet melig of geforceerd, maar de interesse en de bezorgdheid komt van beide kanten. 

De illustraties zijn van dezelfde orde, eenvoudig maar enorm knap en tot in de puntjes afgewerkt. De voornamelijk zwarte tekeningen van potloodstrepen worden geaccentueerd door een paar kleuraccenten, voornamelijk rood, maar ook af en toe wat geel of groen. Een boek dat volledig klopt, waar de inhoud even belangrijk is als de lay-out en dat je gemakkelijk een tweede of derde keer kunt lezen, omdat er zoveel moois in wordt gezegd.