Ingrid Godons zeer eigen tekenstijl is ondertussen genoegzaam bekend. In haar tekeningen kan Godon perfect de sfeer weergeven die door de tekst opgeroepen wordt, zodat tekst en tekeningen vaak een sluitend geheel vormen. Iets wat in dit aandoenlijke prentenboek ook weer het geval is. Blijkbaar vormen opa’s een nieuw ontdekte categorie voor de prentenboekenmakers, want naast ‘Kleinvader’ van Edward van de Vendel is er dus ook dit ‘Mijn opa is een kampioen’, beide even sfeervol van tekeningen voorzien door Godon. Misschien is het puur toeval dat de auteurs allebei voor Godon kozen, anderzijds leent haar tekenstijl zich natuurlijk perfect voor dergelijke boeken. Het eerstvermelde boek raakt kort het verlies van oma aan, waardoor het ietsje emotioneler en pakkender van aard is, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan de verdiensten van het andere boek. Hierin vertelt een klein meisje waarom haar opa zo’n kampioen is. Hij kan immers dingen maken die kapot zijn –wellicht zelfs een stukje van de maan- hij kan haar als geen ander aan het lachen maken, hij rijdt heel hard met de fiets een heuvel op, hij kan vreemde figuren in de wolken ontdekken … Opa is op velerlei vlakken een echte kampioen. Liefde en tederheid spatten van elke pagina af door de geslaagde wisselwerking tussen tekst en tekeningen. Met heel weinig woorden weet Norac perfect weer te geven hoe een kleinkind op een ontzettend onbevangen wijze naar zijn/haar opa kan opkijken. Zeker als volwassene kan je bijna gaan filosoferen bij de tekst over het schommelen: opa’s letterlijke duwtje in de rug is ook een figuurlijk zetje en maakt dat het meisje zichzelf een kampioen voelt. De laatste pagina vormt een fijne afsluiting van het boek. Het knusse springt bijna van het blad af. Je wenst elk kind zo’n opa toe en elke opa zo’n kleinkind. Een mooi cadeau voor zowel opa als kleinkind en alle anderen die houden van een vertederend prentenboek.