Marnix de mol wordt weldra papa. Hij gaat bij de andere dieren met kleintjes zijn licht opsteken: hoe komt het dat die jonkies zo vrolijk zijn? Hij probeert de huppelende konijntjes na te doen maar landt daarbij op zijn neus. Marnix is ook geïntrigeerd door de fladderende, tjilpende vogeltjes, maar wanneer hij van tak tot tak zwiert, landt hij hardhandig op zijn hoofd. Omdat het hoppen, fladderen en spetteren hem niet lukt, voelt hij zich niet klaar voor het vaderschap. Mimi, z’n vrouwtje, troost hem met de lieve woorden: “Het enige dat ze nodig hebben, is liefde”. En ja, de molletjes knuffelen met hun papa en hij beseft dat liefde zijn baby'tjes vrolijk maakt.
De lay-out zit goed, het geheel oogt expressief en levendig. Er is ook aandacht besteed aan de ruimtelijke opstelling van de korte tekstjes, waarbij er ook speels omgegaan werd met het lettertype om sommige woorden meer te accentueren.
De sterkte van dit prentenboek zit in de schattige illustraties, ze ogen prettig en vrolijk. De diertjes komen over als echte knuffeltjes en ze hebben een levendige expressie.
Een eenvoudig lief verhaaltje, dat wel mooi gebracht is, maar zonder veel inhoud.