Sharon, de zus van Leila, is stapelverliefd op haar nieuwe vriend Maximo. Op het eerste zicht oogt hij ideaal. Hij overlaadt Sharon met cadeautjes en complimenten. Leila krijgt argwaan wanneer haar zus zich anders begint te gedragen. Ze komt erachter dat Massie, zo noemt Sharon haar vriendje, niet veel goeds met haar van plan is. Wanneer Leila ontdekt dat Massie een loverboy is, stelt ze alles in het werk om haar zus te overtuigen hem te dumpen. Massie laat het er niet bij en alles lijkt erop dat Sharon het onderspit zal delven. In de reeks van Leila is dit het derde deel. De ingrediënten blijven dezelfde. De één jaar jongere Leila moet voortdurend op haar oudere zus Sharon letten. Het probleem is Sharon, de oplossing is Leila. Wat in het eerste deel nog verfrissend was, in het tweede deel aanvaardbaar, wordt nu afgezaagd. Er zit geen evolutie in de karakters, de humor blijft afwezig en het geheel is ronduit voorspelbaar. Het is Mollema er duidelijk om te doen de gevaren die tieners kunnen lopen bloot te leggen. Maar dat dit hier zo eenduidig, zwart/wit en zonder diepgang moet gebeuren is spijtig. Het verhaal werd ook nu in dagboekvorm gegoten. Het einde voorspelt de komst van nog een deel. We kunnen alleen maar hopen dat Leila al dat kleffe redden ondertussen meer dan beu is!