LBD, een clubje van drie veertienjarige meisjes, bedenkt een ‘Masterplan’. Dat klinkt erg groots en avontuurlijk, maar zoals op de achterflap vermeld, betekent het voor hen "met de LBD naar het supercoole Astlebury-festival gaan, nadat we vorig jaar als enigen op de hele wereld niet mochten". (In het boek staan wel vaker verwijzingen naar het voorgaande boek.) Dankzij hun ontmoeting met de rockster Spike Saunders in de vorige episode, krijgen de meisjes vier gratis kaarten toegestuurd. Ronnie, Claude en Fleur weten hun ouders te overhalen, mits ze Fleurs oudere zus Daphne meenemen (handig, want die heeft ook een vervoermiddel) en een waslijst van gedragsregels ondertekenen. Voor de ik-persoon komt dit uitstapje bovendien welgelegen, want ze heeft net ruzie met haar vriendje. Ondanks de ronkende titel is dit boek een ongecompliceerd, niet erg boeiend relaas van een festival, inclusief het aanschuiven, de regen, de modder, verloren gelopen meisjes, dronken muzikanten, gillende meiden en uiteraard alle stereotiepe puberproblemen. Alles is zo geweldig, super en extreem en de meisjes hebben toch zo ontzettend veel geluk. De "drie heel erg coole, hippe babes" gedragen zich als een stelletje idiote tieners, die vinden dat ze alle afspraken mogen overtreden voor die ene keer dat ze er van hun welwillende ouders op uit mogen. Daphne heeft geheime dates, Claude vindt een lover, Fleur raakt zoek en Ronnie onmoet een heel leuke jongen, maar hij haalt het niet bij Jimi. Stel je voor: ze hebben zelfs VIP-tickets ontvangen, kunnen daardoor alle sterren in levende lijve ontmoeten en ze slagen er ook nog in hun favoriet, wiens gitarist van het podium tuimelt, uit de brand te helpen en mogen als supersterren on stage meezingen met de band. Allemaal een beetje teveel van het goede. Zelfs de groepsnaam ‘LBD’ slaat nergens op, want is er niet enige verwarring van taal en geslacht in “Les Bambinos Dangereuses”?