Daar is nog eens een prentenboek Van Rachel Bright en Jim Field. Ondertussen is het een bestsellerduo geworden want hun vorige boeken rond de kleine kantjes van de mensen werden zeker gesmaakt. In de hoofdrol van dit boek: Lars de dromedaris. Alliteratiegewijs is de dromedaris dwars. Misschien niet een woord dat door veel kleuters gebruikt wordt, maar dat snel duidelijk wordt uit de context.
Voor Lars is het duidelijk: hij wilt niet met de kudde naar de oase wandelen. Als die toch vertrekt, vertikt hij het om mee te lopen en krijgt hij uiteindelijk een woede-aanval. De kudde probeert Lars op andere gedachten te brengen, maar niets lijkt te werken. De dromedarissen laten de brompot gewoon achter. Per toeval passeert er een springmuis die Lars ervan probeert te overtuigen om blij te kijken. Wat eerst niet lukt, lukt na een tijdje dankzij een verboden lachbui toch: de boosheid verdwijnt. In no time haalt Lars de kudde weer in.

De cartoonachtige, filmische illustraties zijn vrolijk en grappig en zullen het doelpubliek zeker weer aanspreken. Er valt veel te bekijken. De gezichtsuitdrukkingen van de dieren zijn sprekend. Het koppeltje mestkevers zorgt voor een eigen verhaal zonder woorden.

Bette Westera zorgde weer voor een knappe vertaling, zodat het rijm aangenaam is om (voor) te lezen. De boodschap is duidelijk en over het algemeen niet te belerend. Enkel naar het einde toe wordt het allemaal wat melig, maar dat is de makers al vergeven.

Een fijn voorleesboek, dat ongetwijfeld voor herkenning zal zorgen.