'Kwelling' is het vervolg op 'Fallen'. Luce wordt door Daniël ondergebracht in de Kustschool, een school geleid door engel Francesca en demon Steven. Ze leert er nieuwe mensen kennen en leert omgaan met de Verkondigers. Deze zwarte schaduwen, waarmee we in het eerste boek reeds kennis maakten, onthullen haar stukken van het verleden. Maar ze kan er ook gewoon instappen en zich door tijd en ruimte verplaatsen. Zo maakt ze kennis met haar familie uit haar vorige levens en komt steeds meer te weten. Langzaam maar zeker begint Luce te twijfelen aan Daniël. Welke relatie heeft hij toch met Cam? Ze krijgt het gevoel dat hij haar niet alles heeft verteld en dat hij iets gevaarlijks voor haar achterhoudt. En bovendien heeft ze ook gevoelens voor Miles ...
Het boek bestrijkt achttien dagen en de hoofdstukken tellen af naar een ontknoping op Thanksgiving. Zo lang duurt een of ander bestand tussen goed en kwaad. Maar het wordt voor Luce steeds duidelijker dat de grens tussen goed en kwaad helemaal niet zo duidelijk is. In elk hoofdstuk wordt er uitgewijd over de vreselijke scheiding: omwille van Luces veiligheid mogen de twee geliefden niet samenzijn. Nochtans moeten ze elkaar maar enkele dagen missen en bovendien komt Daniël Luce te pas en te onpas opzoeken. Waarom dan al dat gezeur over 'nu we elkaar zolang niet kunnen zien'? Luce, die niet begrijpt waarom er jacht op haar gemaakt wordt, gaat tegen de regels in en zo vinden de demonen haar toch.
Eigenlijk gebeurt er in dit boek helemaal niets en wordt er vooral rond de pot gedraaid. We maken kennis met enkele nieuwe creaturen, zoals Nephilijnen (kinderen die afstammen van engelen of demonen) en Verschoppelingen en er is wat commotie rond een 'sterrenschot'. De lezer wordt continu geconfronteerd met herhalingen en alles wordt veel te expliciet uitgelegd. Een voorbeeld: “Ze had Shelby niet verteld wat ze nog meer allemaal in de Verkondiger had gezien, namelijk dat Daniël en Cam samenwerkten.“ (p. 247) De lezer kan echt wel een paar bladzijden lang onthouden wat hij zonet gelezen heeft, dus dat moet niet meer zo expliciet herhaald worden. Daarentegen zijn er andere dingen die wat duidelijker mogen. Waar gaat dit heen? Er wordt afgeteld naar 'iets' maar uiteindelijk komt er in feite niets. Ook de vertaler laat af en toe een steekje vallen met vreemde zinsconstructies (cf. bovenstaand citaat: 'nog meer allemaal').
Een boek vol twijfel, onrust en verwarring dat nodeloos complex gemaakt wordt, maar zonder veel vooruitgang. Benieuwd of het laatste boek van deze trilogie dan eindelijk een boeiend slot weet te breien aan dit verhaal, dat erin slaagt de lezer twee boeken lang op zijn honger te laten zitten.