Overkomt het je ook soms – ok, eigenlijk wel vaak – dat je jezelf ‘doe nu eens voort’ hoort roepen als je onderweg bent naar school en je zoon vol bewondering blijft staan kijken hoe een mier een blaadje vervoert? Of dat je met veel tegenzin een heel stuk moet terugwandelen in het bos omdat je dochter haar ‘favoriete stok’ net heeft laten vallen? Dan zal je jezelf zeker herkennen in dit prentenboek van Loes Riphagen.

Kikker Kees en zijn papa krijgen een uitnodiging voor een concert van papa's favoriete band. De post deed er wel wat lang over en daarom moeten ze snel vertrekken en zich haasten, want het concert begint al bijna. Kikker Kees verwondert zich onderweg over de diertjes, pletst in de plassen en vindt een prachtige stok. Papa maant Kees steeds aan om door te lopen. Bij het oversteken van de sloot gaat het fout. Door het gehaast merkt papa de grote snoek niet – en die lust zo’n sappig kikkertje wel. Gelukkig kan Kees met zijn stok de snoek verslaan en zijn papa redden. Als ze eindelijk bij het concert aankomen, is dat al gedaan maar dat geeft niet. De weg er naar toe was al spannend genoeg. Op de terugweg ontdekken ze samen de vallende sterren en de geluiden van de nacht. Tot Kees in slaap valt, op papa’s rug.

Dit eenvoudige, wat voorspelbare verhaal laat je even in de spiegel kijken als ouder en geeft een fijne boodschap mee. Aandacht hebben voor de kleine dingen en voor elkaar, dat is wat waardevol is.

De prenten, in de typische, wat kinderlijke stijl van Loes Riphagen, voegen een extra dimensie toe aan het verhaal. Vele kleine, grappige details zorgen voor eindeloos kijkplezier. Welk boek leest papa Kikker? Is dat niet het vorige prentenboek van Riphagen, ‘Coco kan het!’? En waarom kwam de post zo laat aan? Het antwoord zit verstopt in de tekeningen en tovert een glimlach op elk gezicht.

Een heerlijk boek om samen, met volle aandacht en zonder tijdsdruk, in te kijken.