Een jongetje op een vrolijk, knaloranje kaft lijkt te knipogen naar de potentiële lezer. Wanneer je de achterflap leest, weet je onmiddellijk dat de waarheid veel triester is. Ross knipoogt niet, maar heeft kanker in dat oog. De lezer volgt het leven van Ross. Je lijkt de jongen vanop zijn schouder mee te volgen. Zo leren we zijn vader en plusmama kennen. Voor de papa is de ziekte van zijn zoon een tweede mokerslag, want zijn vrouw (de mama van Ross) stierf eerder ook al aan de rotziekte. Het gezin probeert zich sterk te houden, maar dat gebeurt met vallen en opstaan. Natuurlijk is er de ongerustheid, maar Ross houdt er als puber ook niet van om betutteld te worden.

Gelukkig is er Abby, zijn beste maar soms wat rare vriendin. Bij haar kan hij altijd terecht, al zal zij nooit helemaal kunnen begrijpen wat hij allemaal moet doorstaan. Het is ook zij die hem er attent op maakt dat de wereld niet alleen om hem en zijn oog draait. Abby zit op dezelfde school als Ross. Jammer genoeg zal ze verhuizen. Door zijn ziekte neemt de pestproblematiek op school op z’n zachtst gezegd ernstige vormen aan. Isaac is dan weer de vriend die het moeilijk heeft om Ross ziek te zien en hem daarom negeert.

Ross neemt ons ook mee naar het ziekenhuis, waar hij de bestralingen krijgt. De behandelingen en de bijwerkingen worden uitvoerig beschreven. Hij maakt er kennis met andere kankerpatiënten. Met 1 van hen (Jerry) en met 1 van de verplegers (Frank), bouwt hij een innige band op. Het is Frank die hem de liefde voor de gitaar geeft. Hij zorgt ervoor dat Ross, Abby en Jimmy (een ex-pester) een opvallend optreden geven tijdens de talentenavond.

Ondanks de ernstige ziekte, weet de auteur speels en luchtig te schrijven. Het lukt hem prima om in de huid van het hoofdpersonage te kruipen. Het is dan ook geen verrassing dat dit boek deels gebaseerd is op waargebeurde (en zelf meegemaakte) feiten.

De gebruikte taal is zeer toegankelijk voor jongeren. “Modewoorden” worden niet uit de weg gegaan. Als volwassen lezer begreep ik ze niet allemaal, maar google of mijn puberdochters hielpen me met de “vertaling”. De vertaling is ook eerder Nederlands dan Vlaams getint. Woorden als "kwadrietig" vind ik dan weer leuk gekozen. Zo krijgen tranen en boze reacties uit frustraties toch een mooie verwoording. Wat me wel stoorde waren hier en daar vertalings- en slordigheidsfoutjes. (vb. ik probeer me voor stellen, hij is al in wachtkamer …).  Maar ook werkwoordsfouten (ze kleed, dan bedenkt ik) zouden er door de uitgeverij uitgehaald moeten worden.

De tekst wordt aangevuld met tekeningetjes. Het zijn eigenlijk comics die door Ross getekend werden. Al tekenend verwerkt hij zijn emoties.

Het verhaal leest vlot en is er eentje met een lach en een traan. Het is er zeker eentje dat blijft hangen. Hopelijk worden de schoonheidsfoutjes er nog uitgehaald.