Lukas De Winter is heel verdrietig. Zijn jeugdvriendin Sanne is zopas op dertienjarige leeftijd overleden aan kanker. Sanne heeft Lukas een erfenis nagelaten, waarin ze Lukas opdrachten geeft. Lukas vertelt zelf wat hij gedaan heeft met de erfenis. Telkens hij verwijst naar een opdracht wordt deze cursief gedrukt. Lukas worstelt met zijn verdriet en met zijn opdrachten; hij uit dit in woede. Het lijken wel onmogelijke opdrachten. Hij moet o.a. zijn naam veranderen in 'Lukas Sanne'. Ook moet hij een 'trouwfoto' van toen ze nog kleuters waren op zijn kamer zetten zodat andere meisjes zien dat hij al getrouwd is. Wanneer hij verliefd wordt op Rozan wordt dit niets omdat hij zich schuldig voelt tegenover Sanne; hij denkt nog teveel aan haar. Het emotionele verhaal bevat ontroerende flash-backs van de tijd toen Sanne nog leefde. "Er zitten veel tranen achter mijn ogen", zegt Lukas. Doordat het boek geschreven is in de ikpersoon, kijk je een beetje mee door de ogen van Lukas. Je snapt beter wat hij denkt en voelt. Toch had het diepgaander mogen zijn. Voor zo een zwaar onderwerp blijft het boek tamelijk oppervlakkig. Af en toe schrijft Sanne een verhaal aan Lukas over het paard Joop of de koe Simon. Deze symbolische verhalen zijn geïllustreerd met pauwenveren (Sanne vond die mooi), die je ook terugvindt op de mooie kaft. Het verhaal is niet altijd even realistisch: Lukas leeft alleen met zijn mama, waarover hij praat als Maria, en zijn zus Serena. Hij stopt met school en blijft soms een hele nacht weg zonder dat zijn moeder dat opmerkt. In het boek wordt een link gelegd naar Orpheus. Op school wordt hierover verteld. Orpheus verloor ook zijn vriendin en gaat haar uit de onderwereld halen. Sanne geloofde in wonderverhalen die af en toe uitkomen. Waarom zouden ze anders bestaan? Dus wil ze dat Lukas haar levend maakt. Een mooie, ontroerende roman over de onmacht om te aanvaarden wat onvermijdelijk is.