Voor Kat ligt de stad aan haar pootjes. Alle andere dieren denken dat Kat gelukkig moet zijn, want ze is vrij en moet nooit verantwoording afleggen. Maar wat ze niet weten, is dat ze last heeft van een steen; een zware, zwarte steen. Ze loopt door de stad en ziet haar vrienden: zouden zij ook een steen met zich meedragen? En belangrijker: komt ze ooit van die steen af?

Het verhaal is een mijmering van een kat die haar weg baant via haar vrienden. Als ze vanuit haar perspectief naar de ander kijkt (iets wat ze trouwens allemaal ook andersom doen), lijkt iedereen het goed te hebben: zij hebben immers geen steen, denkt ze. Maar wanneer ze even langer stilstaat, krijgt ze de achtergrond van haar vrienden (de rat, de zwaluw, de hond en de eekhoorn). Zo krijg je hun verhaal (en dus ook hun steen) uitgelegd. Al haar vrienden appreciëren dat ze luistert, dat ze begripvol is ... Op het einde wordt haar steen zo zwaar, dat haar vrienden bij haar op bezoek moeten.

De insteek is op zich niet zo raar, en ook het idee van een zware steen, is een goede metafoor om een last die op iemand rust op bevattelijke manier aan een kind uit te leggen. Toch is de tekst weinig poëtisch, waardoor je uit de dromerigheid van de prenten wordt gehaald. Anderzijds zijn ze dan ook weer niet rechttoe rechtaan genoeg om het jongere publiek alles te verduidelijken. Ook de situaties van de meeste van de dieren zijn allemaal uitvergrote en vooral dramatische thema's (migratie door oorlog, op twee plaatsen wonen, niet jezelf kunnen zijn, niet welkom zijn) en lijken me weinig aan te sluiten bij de leefwereld van kinderen. De metafoor van de steen raakt op die manier vertroebeld door de eigenlijk redelijk toegankelijke/gekende thema's (migratie, echtscheiding, identiteit, pestgedrag). Dat zorgt ervoor dat het boek een beetje naast haar doelgroep valt, lijkt me: enerzijds is het te letterlijk voor oudere kinderen, en te vaag voor de jongere kinderen. Jammer, want de goeie boodschap en metafoor gaan er zoals gezegd wat door verloren. Ook de teksten hadden sterker gekund, en de titel is wat misleidend: daardoor loop je al sneller verloren in de kronkels van het verhaal. 

Achterin het boek lees je dat dit prentenboek de bachelorproef is van illustratrice Jamina Van Maele. Die mededeling vond ik bijna jammer, omdat het de professionele uitgave van het boek wat tenietdoet. De prenten zijn bijna filmisch, met weinig kleur, op moderne manier getekend en geschilderd. De juiste, sombere sfeer wordt er (letterlijk) door in de verf gezet. Toch zijn ze niet druk of bedrukkend, maar geven ze goed weer hoe Kat de wereld ziet. De afwisseling tussen de drukkere en kleinere illustraties werkt goed. Het zetwerk is helaas wat minder geslaagd: het gekozen lettertype is nogal saai, en staat op sommige pagina's nogal naar de randen weggedrumd. De interlinie is bovendien nogal klein, waardoor de tekst op elkaar gedrukt staat: een kleiner punt met iets meer witruimte rond en tussen de lijnen tekst had het geheel wat meer lucht gegeven en ook beter leesbaar gemaakt.

Al bij al dus een beetje jammer van de opbouw in verhaal en tekst, maar alsnog een knap staaltje van de makers! Als debuut kan dit alvast tellen: ik hoop weldra meer te zien in kinderboekenland!